Ongemakken
Tineke hoeft echt niets over lichamelijke ongemakken van anderen te horen. Maar wat ze wel vindt, is dat we jonge meisjes moeten laten zien hoe vrouwen écht zijn.
Ik bevind me midden in de discussie, als ik merk dat ik frisse lucht nodig heb. En wel onmiddellijk! De discussie gaat over de vraag of je nou wél – of niet – alles maar hardop moet zeggen. ‘Als vrouw moet je sowieso niet alles benoemen wat je ten deel valt’, hoor ik iemand zeggen. ‘En vooral de klachten die bij de overgang horen, moet je achterwege laten. Dat is namelijk zó niet chic’, roept een ander weer. Nou weet ik eerlijk gezegd (nog?) niet wat er buiten de klachten nog meer aan dat fenomeen te beleven valt, maar ik ben het wél met deze stelling eens. Ik ben totaal niet geïnteresseerd in de ongemakken van anderen, want ik heb het al zo druk met die van mezelf.
Maar toch… Ik vind ook dat we moeten laten zien hoe vrouwen écht zijn. En dat we marketingmannen niet de kans moeten geven om ons kapot te maken, door ons op te zadelen met een volkomen verknipt beeld van onszelf. Er zijn tegenwoordig namelijk al (hele) jonge (mooie) meisjes die de draad kwijt zijn, omdat ze denken dat hun lijf niet klopt.
We moeten de meisjes leren om wat minder eisen aan zichzelf te gaan stellen
En dat is écht fout, vind ik. We zijn echter, met de uitroeiing van de bibliotheekmoeders, gymclubjes, vrouwengildes, koffieochtenden, sherrymiddagen en Tupperware avonden – als vrouw – tevens onze weeg- en ijkpunten kwijtgeraakt. En je gaat op je werk ook niet zo snel bij je mannelijke collega’s te rade, want die hebben het al zo zwaar. Ze moeten namelijk steeds vaker plassen en je ziet ze heus wel worstelen met hun alsmaar korter wordende armpjes, ook. Dus dan ga jij niet lopen zeiken over je vetrolletje, als bij hun de afstand tussen de buik en het bureau al niet meer te overbruggen is. Dat vind je dan lullig en bovendien: zulke dikke maten zijn jullie nou ook weer niet. Je gaat dus maar gewoon door met je werk en je doet net of jij je altijd fantastisch voelt. Zeker zolang ze nog af en toe zeggen dat je er goed uitziet. Dan houd je helemáál je mond, over de moeite die je dat al kost.
Maar ik ben het óók eens met de stelling dat we de taak hebben de generatie die ná ons komt iets te vertellen. We mogen de jongetjes best laten weten dat vrouwen ook (maar) mensen zijn. En we moeten de meisjes leren om wat minder eisen aan zichzelf (en elkaar) te gaan stellen, vind ik. We mogen dus heus wel laten zien hoe een échte vrouw in elkaar zit… of juist uit elkaar dreigt te gaan ploffen. Dus mag dan nú, alsjeblieft, dat raam open?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
