Franska.nl

Offline hype

 

Ligt het aan mij, of wordt het steeds hipper om onbereikbaar te zijn? Om pas dagen later, of helemaal niet, op iemand te reageren?

Kijk, dat mensen dat op sociale media doen, dat begrijp ik nog wel. Maar dat gaat over privézaken. Ik werd zelf ook wel wat moe van de zeurkousen die elke dag over hetzelfde zeurden. Van mensen die mij elke dag iets wilden “leren”, en van de blinden en slechthorenden die foto’s bleven plaatsen van gezellige samenkomsten tijdens een pandemie. En eerlijk gezegd ook wel van de hoaxen, fakeberichten en mijn eigen gezeik. Ik zag dat ik zelf eigenlijk ook niet zo veel meer te vertellen had dan dat ik het druk had en me zorgen maakte. Pfff… stomme bezigheid vond ik dat Facebook ineens.

 

Vroeger deelde je er leuke dingen. Nu lijkt het alleen nog een meningenplatform, terwijl ik eigenlijk snak naar iets positiefs. Naar een leuke grap, een compliment, of een mooie foto van een tuin. Maar plots moest alles worden aangedikt en commerciëler gemaakt, en waanden Truus en Joop zichzelf ineens influencers. Pffff.

 

En toen schelden, bezeren en haten ook nog een feit werd, was ik er wel klaar mee. Dan maar niet sociaal. Ook ik nam een Facebookpauze!  

 

Maar gek genoeg miste ik niks. Ik sprak de mensen die ertoe doen natuurlijk via andere kanalen, en de rest mis ik eigenlijk niet zo erg als ik gedacht had.

 

Alleen voor werk ligt dat natuurlijk anders. Ook dáár lassen mensen steeds vaker een pauze in van het online zijn. Maar daar vind ik het nogal onhandig.

 

Een time-out nemen en even je (werk)telefoon uitzetten, vind ik logisch als je wat achterloopt met je werk. Maar als je elke week achterloopt, moet je hulp gaan zoeken en niet je telefoon uitzetten. Dat is net zoiets als schulden hebben en de post niet meer openmaken. En dat loopt altijd slecht af.

 

Ik hoor steeds vaker niks meer als ik mijn werk inlever via de e-mail. Vroeger kreeg je dan nog weleens een ‘thanks’, ‘haha’, ‘goed stuk’, ‘te lang’, ‘wat snel’, of ‘mooi’ teruggestuurd. Maar tegenwoordig heerst vaak een ijzige stilte.

 

En zo ook dus op ‘de app’. Soms heb ik een vraag, soms wacht ik op briefings, en soms… ja, je zal het niet geloven, maar soms wil ik gewoon even aardig doen. Even “bonden” om feeling te houden. Even checken of mijn werk nog voldoet en horen of het goed gaat met mijn opdrachtgevers zelf. Gewoon om een beetje de sfeer te proeven die je vroeger (heul lang geleden) opdeed op de werkvloer of op borrels.

 

Op wat?

 

Ja, borrels! Van die bijeenkomsten waar je samenkwam. Waar je iets dronk, je collega’s ontmoette, de te lopen route van het bedrijf weer even meekreeg, de wensen, de wijzigingen, de roddels… nou ja, alles wat belangrijk is om “samen” je werk goed te kunnen doen. Ook op afstand.

 

Maar die tijd lijkt door dat rotvirus helemaal voorbij. We mogen elkaar niet zien, en voor iets aardigs als belangstelling, lunches, kerstpakketten, relatiegeschenken, borrels, aardigheidjes, bijpraten en aandacht is geen geld meer.

 

Je moet het nu dus JUIST hebben van die e-mail en die app!

 

Laat het dus alsjeblieft niet gebeuren dat het hip wordt om steeds meer offline te gaan, lieve mensen! Want ik denk niet dat we daarmee elkaar vooruithelpen, maar eerder dat we elkaar gaan kwijtraken. Ik heb alle begrip voor rommelige thuissituaties, maar laten we elkaar nu maar niet gaan negeren op de werkvloer ook nog. Ook al is die vloer in veel kleine stukjes verdeeld door corona, laten we elkaar toch maar de laatste ontwikkelingen, inzichten, wijzigingen, resultaten, roddels en moppen blijven opsturen. Veel gezelliger dan die akelige stiltes waardoor ik niet weet of er iets aan de hand is (en ik moet ingrijpen) of dat ik gewoon kan doorwerken zoals ik altijd al deed.  

 

Je ziet namelijk wat er door dat negeren is ontstaan bij de belastingdienst en de GGD. Laten we daar lessen uit trekken en dat proberen te voorkomen. 

 

Werk ze!