‘Wekenlang liep ik rond met het idee dat dit niet normaal was. Moest ik hier niet van alles van vinden?’
‘Hij begon er zelf over, al best wel lang geleden. Dat hij veel van me hield en zich niet kon voorstellen ooit bij me weg te gaan. Maar dat hij, hoe moest hij dit nou zeggen? Hij had aan mij alleen niet genoeg, zei hij. Wel als vrouw en als maatje, maar niet qua seks. Soms wilde hij meer en hij was er inmiddels echt wel achter dat wat hij meer wilde, echt mijn ding niet was. Hij wilde niet dat ik ooit iets tegen mijn zin zou doen, daarvoor hield hij te veel van me, zei hij. En hij zou me nooit ergens toe dwingen. Daarvoor respecteerde hij me te veel. Waar het op neerkwam? Hij had een prostitué bezocht en het ging om een rollenspel. Hij vroeg zich af of hij er meer over moest vertellen. Ik zei dat dat heus niet nodig was. Ik kon het wel raden. Zo goed kenden wij elkaar na vijf jaar echt wel. Hij had gelijk dat dat niet mijn ding was. Het zou ook nooit mijn ding worden.
Wekenlang liep ik rond met het idee dat dit niet normaal was. Moest ik hier niet van alles van vinden? Moest ik niet boos zijn? Beledigd? Maar dat was ik niet. Het was puur het idee dat het niet normaal was om dit over mijn kant te laten gaan. Je man gaat nu eenmaal niet naar de hoeren en als hij dat wel doet hoor je hem de deur uit te zetten. Van een vreemdganger – want dat was het toch? – ga je scheiden.
Moest ik het vragen? Om het me te laten weten als hij weer naar haar toe ging? Om het me te vertellen als hij geweest was? Moest ik vragen hoe het was, wat ze deden, hoe zij was en of het elke keer dezelfde was? Ik vroeg niets. Hij zei niets. Na die keer dat hij het me vertelde kwam het onderwerp maandenlang niet meer ter sprake. Ik had geen enkele behoefte om zijn bank- of creditcardgegevens te checken of hem te controleren als hij zei dat hij een avond naar voetbal ging met vrienden. Want hoe langer ik erover nadacht, des te meer respect ik voor zijn oprechtheid kreeg en bovendien voelde het voor mij niet alsof hij vreemdging. Het was veel erger geweest als hij verliefd was geworden op iemand anders. Dit was puur lijfelijk.
Een jaar nadat hij erover had verteld kwam ik erachter dat hij eens in de zoveel weken een middag vrij nam van zijn werk om haar te bezoeken. Ik had hem ergens voor nodig en toen ik naar zijn werk belde kreeg ik te horen dat hij vrij was. Ik schrok ervan dat hij er blijkbaar een middag voor uittrok en weer bekroop me het gevoel dat ik dit niet normaal kon vinden.
Maar aan onze liefde voor elkaar is niets veranderd. Sterker: als hij deze uitlaatklep niet had gekozen, was er van onze liefde waarschijnlijk niets meer over geweest. Het is uit respect voor elkaar dat dit gaat zoals het gaat. Maar er met iemand over praten, daar ben ik huiverig voor. En soms denk ik ook weleens dat het makkelijker geweest zou zijn als ik hier niets van zou weten.’
Nienkes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
