Nicolettes man heeft kanker maar wil niet dat iemand dat weet
‘Hebben familieleden en goede vrienden niet eens het recht om afscheid te nemen voordat het te laat is?’
‘Hij had slecht nieuws, zei de jonge dokter tegenover ons. Longkanker stadium 3, hoorde ik hem zeggen. Zijn stem klonk opeens heel ver weg. Mijn man naast me zat er onbewogen bij. Had hij het wel gehoord, vroeg ik me af, dat hij doodziek was? Ik keek weer terug naar de dokter – die was eigenlijk te jong voor dit soort gesprekken, flitste het door mijn hoofd. Want hij was zo ongemakkelijk dat hij onophoudelijk met zijn pen op het bureau zat te tikken. Niemand zei iets. Toen hoorde ik mijn man zijn keel schrapen. Hij vroeg of er nog iets aan te doen viel, aan die longkanker. Hij kon opteren voor chemo, zei de dokter die zich herpakte nu hij weg kon van het al te persoonlijke en terug naar zijn vakgebied. Als die chemo zou aanslaan zou die eventueel levensverlengend kunnen zijn, maar op wonderen moesten we in dit geval niet rekenen.
In de auto naar huis zei mijn man dat hij absoluut niet aan chemo ging beginnen. Daar zou hij alleen maar zieker van worden, zei hij. Hij zou gewoon aan het werk blijven en gewoon zijn leven leiden zolang dat kon. Daarna zou hij wel verder zien. En in de tussentijd wilde hij niet dat iemand het te weten zou komen, van zijn ziekte. Hij keek me van opzij aan. ‘Ik meen wat ik zeg!’ zei hij. Zo fel als nu had ik hem nog niet vaak meegemaakt. ‘Ik wil absoluut niet dat je hier met iemand over praat!’ Het moest door de shock zijn, dacht ik. Morgen zou hij er vast van terugkomen.
We zijn inmiddels een maand verder sinds de diagnose en nog steeds wil hij niet dat iemand weet dat hij kanker heeft. Alsof de kanker er niet is door het er niet over te hebben? Of omdat hij bang is om kwetsbaar te zijn? Niet zit te wachten op medelijden? Ik begrijp het niet en het voelt alsof hij een vreemde voor me is geworden. Vorige week zei ik tegen hem dat er een moment komt dat erover zwijgen geen optie meer is. Hij gaat er namelijk steeds slechter uitzien, is dodelijk vermoeid en al kilo’s afgevallen. ‘Niks mee te maken’, zei hij. We kregen er zo’n ruzie over dat ik hem uitschold voor egoïst. Want hij kan dan wel degene zijn die doodgaat, ik ben degene die alleen overblijft. Ik zei dat ik niet weet wat erger is.
Na die ruzie heb ik mijn beste vriendin in vertrouwen genomen. Het moeten zwijgen vrat me op en het erover kunnen praten deed me heel erg goed. Zij zegt dat ik er goed aan zou doen om meer mensen in te lichten. Omdat familieleden en goede vrienden de kans moeten hebben om afscheid te nemen voordat het te laat is, vindt ze. Heeft mijn man de plicht om anderen nu toe te laten in zijn leven, vroeg ik me af. Of hoeft hij met niemand rekening te houden omdat hij degene is die doodgaat?’
Nicolettes naamis vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
