Neem die pauze
Meteen maar met de billen bloot, want ik ben guilty. Sinds ik thuiswerk zit ik steeds vaker met mijn lunch naast mijn laptop, wat dus helemaal niet zo goed voor me blijkt te zijn.
Het lijkt misschien alsof je productiever bent, maar dat is niet waar. Aiaiai.
Ik weet trouwens al wel waar het bij mij misgaat en dat is een begin, toch? Alleen lunchen vind ik ongezellig, en dus lepel ik liever snel soep of salade weg achter mijn toetsenbord. Mijn break loopt ook meestal niet synchroon met die van mijn collega’s, waardoor ik onder het lunchen vaak even reageer via de app of naar mijn laptop pak om iets te doen. Een doodzonde, zeggen héél veel experts, want die pauze is goed voor je.
Wat zeg ik? Met één pauze per uur presteer je zelfs beter dan dat je geen break neemt, bewijst wetenschappelijk onderzoek. Het woord pauze voelt altijd een beetje als koffie op het schoolplein en dat is nog niet zo gek gedacht. Je hebt namelijk twee soorten pauzes, nooit geweten, maar ze lijken verdacht veel op die korte en lange pauzes uit je middelbareschooltijd. De micropauze duurt ongeveer vijf minuten en in die tijd kun je prima een kop thee halen, de macropauze is vergelijkbaar met de lunchpauze en duurt minimaal twintig minuten.
Het is niet gezegd dat je in die break ook echt moet gaan eten, want een wandeling (die slim maakt), even sporten of een powernap werkt net zo goed. Als je dus geen zin hebt om alleen te lunchen, dan zijn dit uitstekende vervangers. Met een powernap van twintig minuten maak je je hersenen klaar voor een nieuwe informatiestroom en halverwege de werkdag sporten heeft een gunstig effect op je prestaties en concentratie.
Ben je niet zo van de break? Neem dan meerdere korte pauzes in de dag. Ik was ‘m alweer vergeten, maar de Pomodoro-techniek is een mooie methode. Je zet elke keer een alarm van vijfentwintig minuten, waarna je vijf minuten pauze neemt. Na vier keer neem je een langere pauze. Het schijnt dat je op deze manier de meeste concentratie hebt. En je haalt je ogen even van het beeldscherm en strekt de beentjes, ook niet onbelangrijk.
Bron: Harper’s Bazaar & HR Academy
Door: Adeline Mans
