Nederig, ik?
Gelukkig niet, dat wil ik helemaal niet zijn. Of begrijp ik het verkeerd? Wat denk jij?
Ik vertelde een keer tegen iemand dat ik, ondanks het feit dat ik hoofdredacteur van het grootste vrouwenblad van Nederland was, toch bij sommige shows in Parijs niet binnengelaten werd. Want niet elk merk zit op publiciteit in een ‘gewoon’ vrouwenblad te wachten. Ze houden het liever exclusief en voor de happy few. Grom.
Kon ik natuurlijk wel begrijpen, maar ja, hallo, ik wilde natuurlijk wél zien wat er aan de hand was in mode-land. Tegenwoordig kun je alles online terugvinden, maar je moest er destijds toch echt bij zijn om te weten wat eraan zat te komen. En daarbij is mode ook nog eens iets wat me heel erg interesseert. Ik heb niet voor niets ooit een modeopleiding gedaan, dat blijft gewoon in je systeem zitten. En ik hoef echt niet alles te hebben, maar wil wel alles zien en ervan genieten. En er inspiratie uit opdoen.
Degene tegen wie ik zei dat ik niet overal binnenkwam, reageerde met ‘dat houdt je nederig’. Kloink! M’n nekharen stonden in een klap rechtovereind. Ne-de-rig? Moet dat dan? Hoezo zou ik nederig moeten zijn? Kom op zeg. Ik wil niet arrogant zijn of de kakmadam uithangen, maar om helemaal aan de andere kant van het spectrum te willen zitten? Nederig? Misschien dat ik het woord verkeerd uitleg, maar bij mij voelt dat een beetje hetzelfde als onderdanig. En dat is het laatste wat ik zou willen zijn. Als je me een beetje kent, weet je dat. Baas in eigen tuin is meer mijn instelling.
By the way, qua nederig was ik dan weer niet te beroerd om op een of andere slinkse manier binnen te sluipen en ergens achter de achterste rij (als het beter niet lukte) op m’n tenen te gaan staan om zo alsnog zoveel mogelijk glimpjes op te vangen. Kwam ik uiteindelijk toch voldaan weer naar buiten. Weliswaar zonder goody-cadeautjes, maar oké. Lekker puh ;-)
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs
