Must do in Marrakesh
Dertig jaar geleden, in de zomer van 1993, maakte ik voor het eerst een reis buiten Europa. Met een te vol gepakte rugzak trok ik samen met mijn toenmalige geliefde vier weken door Marokko.
We Volgden het evangelie van de Lonely Planet, wat betekende dat we reisden ‘on a shoestring’ met een budget van een paar tientjes per dag. Dat paste bij onze krappe studiebeurs maar gaf ook een garantie op authenticiteit. Weg van de gebaande paden en de luxe lag tenslotte het echte avontuur. Avontuur dat gepaard ging met de nodige ontberingen op het gebied van hygiëne en comfort, maar cool was het wel. Ik had Marokko destijds als intens, overweldigend en rauw ervaren.
De plaatjes die ik de laatste jaren op Instagram voorbij zag komen van Marrakesh, dat inmiddels een razend populaire minibreakbestemming was geworden, kwamen nauwelijks overeen met mijn herinneringen. De stad leek via sociale media een soort Ibiza van Noord-Afrika geworden, een speeltuin voor interieurontwerpers en Europese horecaondernemers. Een paradijs voor influencers en modefotografen. Mijn snobistische Lonely Planet-hart kon dat niet aan, ook al reisde ik zelf natuurlijk allang niet meer on a shoestring en was ik natuurlijk zelf ook een Instragrammende toerist geworden.
Mijn dochter werd deze winter zestien en net als haar broers destijds mocht ze voor deze gelegenheid een tripje met haar ouders uitzoeken. Omdat ze de laatste is, er een kerstvakantie in het verschiet lag waarvoor de jongens hun eigen plannen hadden en vliegen voor alleen maar een lang weekend niet heel lekker meer voelt, besloten we van het tripje een trip te maken. Zo kwamen we voor een dikke week terecht in Marrakesh waar ik mijn arrogante vooringenomen mening al gauw moest herzien.
Ja, de stad had overduidelijk een injectie gekregen van hotel- en horecaondernemers maar dat had haar geen slecht gedaan en dat het tegel- en schilderwerk van de paleizen en riads was gerestaureerd kon alleen maar toegejuicht worden. Marrakesh was nog net zo luidruchtig, dynamisch en betoverend als toen en stukken minder gepolijst dan ik had verwacht. Ik fotografeerde dat het een lieve lust was en plaatste dat net als al die anderen op Instagram.
Daar kreeg ik veel leuke reacties op maar ook vragen. Vooral over de tweedaagse hike die we maakten door het Atlasgebergte. En daarom dus schrijf ik dit stukje. Want mocht je overwegen de komende mei- of herfstvakantie (qua temperatuur de beste momenten) naar Marrakesh te gaan, raad ik je met klem aan deze tocht te maken. Het was voor ons het absolute hoogtepunt van de reis.
Met een gids, een kok en een ezeltje trokken we voor twee dagen de bergen in. Het ezeltje was bepakt met alle ingrediënten voor onze lunches, het avondeten en ontbijt. Maar ook met borden, bestek, kookgerei en kussens om die maaltijden later op te eten. In een verlaten schaapskooi, op ongeveer 2000 meter, maakten ze een tajine en salade voor ons. We liepen langs berberdorpjes en vergaapten ons aan het uitzicht op de besneeuwde top van de Toubkal, de op een na hoogste berg van Afrika. We overnachtten op een plek die ik niet meer kan noemen dan een opgeleukte betonnen bunker waar het zo koud was dat we met onze kleren aan en mutsen op tegen elkaar aan kropen onder de drie dekens die ze ons gaven. Heel fris en comfortabel was het niet, maar wel romantisch avontuurlijk, precies zoals ik dat altijd zo had opgehemeld als ik over mijn reizen van weleer vertelde.
De volgende ochtend trokken we in het mooiste en zachtste winterlicht (goed voor die foto’s) weer over die smalle bergpaadjes, langs beekjes en grazende geitjes. Vlak voor het einde, tijdens de steile afdaling, gleed ik uit en kneusde ik lelijk mijn knie, die de volgende dag zo opblies dat ik strompelend door de souk mijn shop-till-I-dropmissie moest afleggen. Maar wat kon het schelen.
Deze fantastische ervaring is heel makkelijk te regelen. Wie een beetje googelt op ‘trektochten Atlas’ vindt diverse aanbieders zoals Tripadvisor. Ik boekte via Viator en ik raad je aan gewoon de goedkoopste te kiezen want al dit soort aanbieders zijn tussenpersonen die het allemaal uitbesteden aan dezelfde lokale gidsen. Het prijsverschil kun je beter als tip aan die lieve gids en kok geven, die er alles aan doen om het voor jou onvergetelijk te maken en natuurlijk veel te weinig verdienen. De kosten voor zo’n trektocht zijn ook bijzonder laag, wij betaalden voor drie personen 180 euro, inclusief vervoer en maaltijden.
Moet je een ervaren loper zijn voor deze tocht? Dat valt wel mee. Wij liepen maximaal 5 uur per dag, er wordt genoeg gepauzeerd en het is niet eng, in de zin dat je met het klamme zweet in een gapende afgrond staat te kijken. Ik heb erger meegemaakt in de Alpen. Bergschoenen zijn wel een sterke aanbeveling, net als verschillende kleren, zodat je ‘laagjes kunt pellen’ tijdens de grote temperatuurwisselingen. Verder zou ik zeggen: gewoon doen.
Andere tips
Op nummer twee qua hoogtepunten in Marrakesh stond de fietstocht met Pikala Bikes. Deze non-profitorganisatie, een Nederlands initiatief, wil Marokkaanse studenten helpen aan werk en opleiding en bewustzijn creëren over de voordelen van fietsen boven motorverkeer (er zijn inderdaad achterlijk veel brommers in de stad die met hun uitlaatgassen de heerlijke geuren van kruiden verpesten). Onder leiding van zo’n leuke student fiets je kriskras door de stad en krijg je allerlei verborgen parels te zien waar je anders geen weet van zou hebben.
Iets buiten de stad ligt het Musée de la Palmeraie, dat een prachtige cactustuin heeft. Het is er aangenaam rustig en je struikelt er niet over de influencers zoals in de weliswaar mooie maar wat mij betreft over-gehypete Jardin Marjorelle, waar je bovendien in een lange rij moet staan voor je naar binnen mag om in een file langs de cactussen te lopen.
En dan eten en drinken
Als je net als ik van tajine houdt dan kun je eigenlijk overal neerstrijken. Maar een beetje leuk zitten en van livemuziek van jonge Marokkaanse muzikanten genieten doe je bij Café Clock . Verrukkelijk Libanees aten we bij Naraj en een lunchaanbeveling vond ik The Moorish.
Pikala heeft ook een ontzettend leuk café met mooi dakterras. Je eindigt er de fietstour met koekjes en thee en ik raad je aan daar dan ook lekker te lunchen.
Qua cultuur kun je alles doen wat op alle lijstjes staat, allemaal even mooi. Iets minder bekend is het Maison de la Photographie de Marrakesh dat ook een heel fijn dakterras heeft waar je met een prachtig uitzicht koffie kunt drinken.
Slapen
Er zijn in verschillende prijsklassen allerlei mooie riads te vinden. Ik koos ze ergens in het midden en was met alle drie blij. Midden in de souk ligt Bliss en in de kasbah Riad Alice met supervriendelijk personeel. Mijn dringende tip is, als je een week gaat, om ook iets buiten de stad te boeken, zodat je ergens kunt ontspannen zonder geluid. Wij zaten in dit hartverwarmende Tiguemine Sarah Hotel Marrakesh ontzettend lekker gekookt wordt, een fijne familiesfeer heerst en heel lieve hondjes rondtrippelen.
Beeld Esther door: Brenda van Leeuwen
