Moeders zijn onbetaalbaar
Al die lieve dingen die mijn moeder bijvoorbeeld voor me gedaan heeft. Kun je met gemak een boek mee vullen. Ik was het voorlopig niet van plan, zo’n boek, maar…
Maar als ik hier thuis alleen al om me heen kijk wat ze hier allemaal gedaan heeft. Die herinneringen maken me nog elke dag dankbaar. En vandaag op Moederdag mag ik wel een keer een beetje extra sentimenteel zijn toch?
Heel veel jaren nadat ze samen met mij onze eetkeuken schilderde, ontdekte ik ineens dat ze in het plafond van de meterkast de datum, waarop ze daar aan het schilderen was geweest, had gezet. Niet alleen heel lief al die hulp, maar ook nog eens een grap achtergelaten dus. Ik moet daar natuurlijk altijd even naar kijken als ik die kast opendoe. En altijd glimlachen.
Ze hoefde, toen het lopen niet meer zo heel soepel ging, maar ergens in de tuin op een stoel te zitten en een uurtje later was al het onkruid om haar heen, zo ver ze reiken kon, verdwenen. Ik grapte wel eens dat ik haar wel elk uur op een andere plek kon zetten, lekker handig zo’n onkruidverdelger. Die keer dat ik haar bijna met stoel en al om zag kukelen ben ik me natuurlijk rot geschrokken, ik kon haar nog net vangen. Ze kon niet verder reiken vanuit die zittende positie, maar het moest en zou weg, die onkruidjes tussen de steentjes, ook al stonden ze te ver weg.
Die keer dat ik van vakantie terugkwam en zoals altijd een briefje vond, waarop deze keer stond: ‘niet schrikken als je in de tuin kijkt’. Voordat we weggingen was het daar een grote paardenbloemen-, boterbloemen- en brandnetelkwekerij. Maar ja, het was donker bij thuiskomst en we hadden toen nog geen buitenverlichting. Met een zaklantaarn ben ik naar buiten gegaan. Ik zakte meteen bijna tot aan m’n enkels in de aarde weg. Had ze een groot deel van de tuin keurig omgespit en rul gemaakt. Klaar om er graszaad overheen te gooien. Allemaal op haar knieën zitten doen, omdat het echte spitwerk niet ging met haar hernia. ‘Ja, ik wist niet of je daar gras wilde, dus ik had nog maar geen zaad gestrooid.’
En dat ik in een opwelling beloofd had voor een feestje voor de hele redactie van Libelle (mannetje of vijfenveertig) Italiaanse gehaktballetjes te maken. M’n moeder heeft de hele zondagochtend zitten draaien en ik maar bakken. Honderdveertig van die kleine balletjes achter elkaar.
Als ik in juni op vakantie ging naar Bretagne (was bij ons jarenlang vaste prik) lag er bij thuiskomst tien kilo van die lekkere kleine gedopte tuinboontjes voor me klaar, verdeeld in tweepersoonszakjes in de diepvries. Vers van de boer uit het dorp. Had ze dus allemaal met de hand voor me gedopt.
En die oude plavuizenvloer in onze gigagrote woonkamer… helemaal op de knieën met borstel en groene zeep schoongemaakt. Ook dat natuurlijk terwijl ik weer eens op vakantie was. Elke dag had ze een stuk gedaan. ‘Petit à petit l’oiseau fait son nid’, zei ze altijd. (Of: elke dag een steekje is een hemdsmouw in een jaar.)
Dus… Moederdag zonder moeder?
Lieve mama, ik hou van je. Voor mij ben je er gewoon altijd bij. Ook vandaag.
Door: Franska
