M’n roeping misgelopen
Ik heb het me nooit gerealiseerd, maar ik had zomaar dompteur kunnen worden. Weer zoiets dat je pas weet als je wat ouder wordt.
Toen ik klein was, was ik bang van honden, katten, koeien, paarden… ach, eigenlijk van alles wat onverwachte bewegingen maakt. Tot er een hond in huis kwam. En niet zomaar eentje, een bouvier. Wel een heel lieve natuurlijk en ja, hij kwam als pup, dus dan wen je er vanzelf aan.
Degene die als eerste thuiskwam gaf dat beest een grote brok, anders was je de eerste tien minuten niet van hem af, zo blij was hij als ie je zag. Vervolgens lag de hele keuken onder de kruimels, omdat meneer niet zo’n nette eter was. Ik was meestal als eerste thuis, gaf die brok, zei meteen ‘op de mat’ en wees daarbij richting voordeurmat. Had ie snel door. Die mat kon je makkelijk even uitschudden. Op een dag kwamen m’n moeder en ik tegelijk thuis. Ik liep voorop. Deed m’n ritueel: brok, mat, uitschudden. ‘Hoe heb jij hem dat geleerd?’ ‘Huh? Doe ie altijd zo.’ Bleek dat zij nog altijd de keukenvloer moest doen. Dus… geboren dompteur, je merkt het al.
Bewijs twee
Een paar jaar achter elkaar hadden we kleine eendjes in de tuin. Als we buiten aten, liepen die beestjes (met moeder) achter ons aan en aten ze stukjes brood uit je hand. Ze zaten er de hele tijd gewoon gezellig bij, ook als er andere mensen meeaten. Ze konden zelfs brood uit de lucht vangen. Circusact dus.
En nu heb ik onze katten aan een ingebouwde klok weten te helpen. Elke ochtend borstelen, dan iets lekkers en dan eten. Als ik het in m’n hoofd haal om tot na half acht “uit te slapen” wordt er net zo lang aan de slaapkamerdeur gemorreld tot ik eruit ben, waarna meneer en mevrouw meteen klaarliggen voor hun borstelbeurt. ‘s Avonds doen ze vanaf vijf voor zes verwoede pogingen je te laten struikelen, zodat je maar niet vergeet dat er om zes uur eten moet komen. Je kunt de klok erop gelijkzetten. Allemaal van mij geleerd. Tadaa!
Hoewel… de twijfel slaat toe…
Ze hebben hun eigen luikje, maar vinden het een stuk chiquer om door de deur naar binnen te gaan. Zoals mijn zus het noemt: Ze willen door het “grote-mensen-luik”. En zo sta ik gemiddeld vijf keer per dag de portier uit te hangen.
Ahum… dompteur zei ik toch hè?
Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat m’n katten er waarschijnlijk heel anders over denken. Die weten allang dat zíj de dompteur zijn. Zouden die beesten trouwens speciale kerstwensen hebben? Kattenbrokjes in de vorm van kerstboompjes? Wie weet bestaat het wel en horen ze dat van collega’s uit de buurt. Benieuwd hoe ze me dat weer aan m’n verstand gaan peuteren.
Over kerst gesproken, ik heb een leuke cadeautip (voor mensen). Pas ontdekt. Ken je het merk ‘Balade en Provence’? Ze maken ‘beautybars’. Die zien eruit als blokjes zeep, maar zijn zoveel meer. Ik heb al een blokje face-cleanser, een blokje nachtcrème en een blokje women’s shaving soap. Heerlijke geuren, echt Provence, allemaal puur natuur en superverantwoord, zowel de verpakking als de inhoud, van zero waste tot bio earth. En, last but not least, ze zien eruit als cadeautjes.
Wacht, nog een cadeautip: er wordt veel te weinig geknuffeld dit jaar, daar zijn we het wel over eens. Nou is er een simpele oplossing om de schade in te halen. Helemaal passend in deze tijd. Je raadt het misschien al:
Mistletoe… als je in Amsterdam woont, loop je naar de bloemenmarkt aan de Singel, daar scoor je zo een voorraadje voor iedereen die je aan het knuffelen wil krijgen. Als je in Limburg woont klim je gewoon even een boom in (als dat mag), daar hangt het voor het grijpen. Ik heb sinds vorig jaar een andere oplossing gevonden. Dus, sla je slag, of bestel meteen een boom waarin mistletoe groeit, die hebben ze daar ook.
Heel veel knuffels gewenst en tot gauw weer,
Liefs van Franska
Door: Franska
