Mireilles tweede dochter is een “ongelukje” waar haar man geen weet van heeft
‘Ze is bijna twee nu, mijn tweede dochter en er is geen enkele dag dat dit niet aan me vreet.’
‘Ons huwelijk was heus niet slecht, maar toch overkwam het me: tot over mijn oren verliefd op een buurman verderop. Mijn oudste dochter was nog niet eens een half jaar oud en achteraf denk ik weleens dat mijn hormoonhuishouding destijds nog niet helemaal op orde was. Het was op een tuinfeest van andere buren dat ik met hem aan de praat raakte – ik had mijn dochtertje nota bene op mijn arm. Wat er in me voer kon ik achteraf niet eens terughalen, maar wat me wel helder voor de geest staat is dat ik ordinair stond te flirten en dat hij zeer van mijn geflirt onder de indruk was
Vlak voordat ik naar huis ging – gewoon met mijn man en dochtertje – gaf ik hem mijn mobiele nummer. Meteen de volgende ochtend belde hij. Zei hoe leuk hij het had gevonden om met me te praten. Dat hij nooit geweten had dat ik zo’n leuke vrouw ben en dat hij het hartstikke leuk zou vinden om een keer af te spreken, met z’n tweetjes. Die afspraak kwam er nog diezelfde week. ’s Ochtend nadat mijn man naar zijn werk was vertrokken, in ons huis. Ik denk dat het welgeteld vijf minuten duurde voordat we in bed lagen – vuurwerk was het. Daarna gebeurde het nog twee keer. Toen werd ik wakker en besloot ik dit hele gedoe heel snel te vergeten en er nooit met iemand over te praten.
Een goede week later voelde ik aan mijn borsten dat het foute boel was en net geen negen maanden later werd mijn tweede dochter geboren. Ik heb gerekend en teruggerekend, gehoopt en gewanhoopt en vooral geprobeerd om mezelf te sussen, maar dat onze tweede dochter niet van mijn man is staat als een paal boven water. Mijn man had geen flauw benul en dat heeft hij nu, twee jaar later, nog steeds niet. Waarom zou hij ook? Alsof hij op het idee zou komen dat ik ’s ochtends met een buurman lag te rollebollen terwijl hij op zijn werk zat?
Hoewel mijn moeder roept dat ze precies op mij lijkt, weet ik wel beter. Ik heb het de buurman nooit verteld en hij heeft ook nooit ergens naar gevraagd. Ook niet toen ik overduidelijk zwanger was.
Ze is bijna twee nu, mijn tweede dochter en er is geen enkele dag dat de angst dat dit ooit een keer uit zal komen niet aan me vreet. Soms denk ik dat het onmogelijk is om dit een leven lang voor me te houden. Maar als ik bedenk hoeveel pijn ik daarmee veroorzaak, dan verbijt ik me weer en houd ik mezelf voor dat het zo het beste is voor iedereen. Ook als dat betekent dat ik mezelf waarschijnlijk levenslang heb gegeven.’
Mireilles naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
