‘Mijn zoon vindt dat ik hem in de steek gelaten heb’
Esther viert kerst dit jaar zonder haar zoon Joshua omdat hij niks meer met zijn moeder te maken wil hebben.
‘Het is al laat als ik eindelijk naar bed ga. Ik ben doodmoe en dat is gek, want ik heb de hele dag niks gedaan. Deze eerste kerstdag is eindelijk voorbij en hij duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Buiten was het grijs en grauw, net zoals ik me voelde. Er was niets om me op te verheugen, niemand om voor te zorgen en geen enkel appje om te vragen hoe het met me was. Nog nooit voelde ik me zo alleen als vandaag.
Het afgelopen jaar was heel erg zwaar voor me. Ik durfde eindelijk toe te geven dat ik helemaal niet gelukkig was in mijn huwelijk en daar kwam nog bij dat ik de druk van mijn werk in de zorg niet meer aankon. Zo belandde ik in een burn-out, maar het werd zo donker in mijn hoofd dat ik besloot om een tijdje op mezelf te gaan wonen. Dat was beter voor iedereen want ik was op en had daardoor ook mijn zoon Joshua niks meer te bieden. Hij bleef bij zijn vader wonen en ik belandde op een zolder van een kennis die deze ruimte voor een klein prijsje aan me wilde verhuren. Hoewel het eigenlijk veel te klein was besloot ik om hier te gaan wonen omdat ik echt niet meer met mijn ex onder een dak wilde blijven. Meer dan een gemeubileerde kamer met een klein keukenblokje is het niet. Genoeg voor mij alleen, maar er was helaas geen plek voor Joshua.
Na maanden van therapie ging het de afgelopen maanden eindelijk wat beter met me. De gesprekken met de psycholoog kostten me ongelofelijk veel energie, maar dat had ik er allemaal voor over om me weer wat minder ellendig te voelen. Alleen is het ten koste gegaan van de relatie met mijn zoon en is de prijs die ik betaal wel erg hoog. Joshua voelt zich door mij afgewezen omdat ik weg ben gegaan, naar een huis waar voor hem geen plek was.
Mijn ex was ook niet te beroerd om het vuurtje aan te wakkeren dat ik niet alleen hem, maar ook ons kind heb verlaten. Toen ik hier net woonde kwam Joshua nog twee keer in de week bij me eten, maar inmiddels hebben we sporadisch contact. Af en toe komt hij langs, maar dan is hij er maar even en maakt zich vaak met een smoesje uit de voeten. Ik merk dat hij zich heel ongemakkelijk voelt want hij vertelt steeds minder over zichzelf en als ik informeer hoe het met hem gaat krijg ik ontwijkend antwoord. Natuurlijk vroeg ik of hij het fijn vond om met kerst een avond bij me te komen eten. Diep van binnen hoopte ik dat hij ja zou zeggen, maar weer maakte hij zich er met een smoesje vanaf. Toen ik doorvroeg waarom hij niet wilde en of zijn vader daar soms iets mee te maken had leek het wel of ik de deksel van de beerput trok.
Er kwam een stortvloed aan verwijten mijn kant op. Dat ik hem in de steek had gelaten, want wat voor moeder verhuist er nou naar een woning waar geen plaats is voor haar eigen kind. En nu verwachtte ik dat hij doodleuk kerst bij me kwam vieren omdat ik nu eindelijk wel tijd voor hem had?
Hoewel ik wist dat dit moment zou komen was ik er toch totaal niet op voorbereid. Hoe ik hem ook probeerde uit te leggen dat ik de afgelopen maanden echt niet is staat was om voor hem te zorgen, hij wilde niet naar me luisteren. Boos pakte hij zijn jas en zei met overslaande stem dat hij voorlopig geen contact met me wilde. Vervolgens beet hij me toe dat het zijn eigen keuze was en dat zijn vader daar niks mee te maken had. Want die begreep hem tenminste en zou hem nooit aan zijn lot overlaten.
Het lijkt alsof ik weer terug bij af ben, want ik voel me enorm verdrietig en schuldig naar mijn zoon. Joshua vindt mij een slechte moeder terwijl ik hoopte op zijn begrip voor mijn situatie. Ik kon gewoon niet anders, maar zoals de zaken er nu voor staan vraag ik me af of ik er wel goed aan deed om eindelijk voor mezelf te kiezen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Door: Redactie Franska.nl
