‘Mijn zoon is niet vooruit te branden’
Mylène heeft met haar man één zoon, Jorik. Die woont allang op zichzelf, maar lijkt zijn leven maar niet van de grond te krijgen, tot Mylènes frustratie.
‘Op school was Jorik een heel gemiddelde leerling. In alles, eigenlijk. In cijfers, populariteit, het gehele pubergedrag. Hij deed ‘t gewoon heel prima en er was nooit veel op ‘m aan te merken, maar hij blonk ook nergens in uit. En typisch puberale fratsen uithalen, dat heeft hij nooit gedaan. Hij had best veel vrienden, maar ze waren eigenlijk vooral aan het gamen. Niet stiekem uitgaan, niet stiekem zich laveloos drinken, maar eigenlijk non-stop gamen.
Na zijn havodiploma ging hij commerciële economie studeren. Hij liep een jaartje vertraging op, maar daar zaten we verder niet mee. Wat we lastiger vonden was dat hij niet gemotiveerd leek. Hij woonde nog thuis, naar eigen zeggen om te sparen voor als hij uit huis ging — maar alleen in het eerste jaar heeft hij een baantje erbij genomen. Hij vond zijn studie pittig en wij vonden cijfers belangrijker dan geld, dus wij hebben hem redelijk gesponsord.
Nou gaf hij ook niet veel geld uit hoor: hij was nog steeds voornamelijk aan het gamen en at nagenoeg elke avond met ons mee. We merkten wel dat hij steeds stiller werd. Niet omdat hij ongelukkig was, of tenminste: dat straalde hij niet uit. Hij wilde vooral gewoon zo snel mogelijk weer gaan gamen. Dat baarde ons wel zorgen, en dat hebben we ook naar hem geuit. Het begon op een verslaving te lijken.
Maar toen hij zijn scriptie moest schrijven en stage moest lopen, wist hij dat gamen naast zich neer te zetten. Zó fijn om te zien ook: als hij zich ergens voor inzette, dan kon hij het makkelijk. Het schortte gewoon nogal eens aan motivatie. Toen hij zijn diploma had besloot hij uit huis te gaan en hij vond een studiootje in Utrecht. Hij had er ontzettend veel zin in en wij ook, want we vonden het wel tijd dat hij op zichzelf ging wonen. En Utrecht was nog steeds vlakbij ons, dus we zouden hem nog vaak genoeg zien.
Maar daarna is het een beetje tot een halt gekomen. Hij heeft een half jaar fulltime gewerkt, maar dat vond hij te pittig. Hij kreeg een parttime baantje, op een kantoor, en het werk zelf was volledig beneden zijn niveau — en het salaris ook. In zijn vrije tijd verviel hij weer in het oude patroon: gamen. Alleen nu was er een nieuwe hobby bij, Jorik begon namelijk elke dag te blowen.
Dit is nu al ongeveer een jaar aan de gang en mijn man en ik weten niet wat we moeten doen. Aan de ene kant: het is een volwassen man. We hebben hem opgevoed met goede normen en waarden en het is ook écht een goede jongen. Maar aan de andere kant… Zijn leven staat voor ons gevoel stil op dit moment. Hij werkt niet aan een carrière, zijn vriendschappen spelen zich voornamelijk online af, in vriendinnetjes is hij niet meer geïnteresseerd en dat blowen zie vooral ik helemaal niet zitten.
Mijn man vindt het allemaal wat minder erg en vindt dat ik het maar moet laten. Hij denkt dat Jorik echt nog wel het licht gaat zien. Maar ik ben me echt zorgen gaan maken, zeker vanwege dat overmatig blowen. Nou ben ik sowieso ontzettend tegen drugs, dus met mij praat hij daar niet over. Met zijn vader wel, en hij zegt tegen mij dat het wel meevalt.
Moet ik het dan maar laten? Ik vind het zo zonde dat hij momenteel zijn leven een beetje aan het vergooien is. Natuurlijk, hij is nog jong, maar er moet toch wel iets gaan veranderen?’
