‘Mijn zoon heeft er spijt van dat hij kinderen heeft gekregen’
Eindelijk wil haar volwassen zoon Sjoerd over zijn probleem praten maar dan moet Ada beloven dat ze het nooit aan iemand vertelt.
‘Na een lange oppasdag zie ik mijn zoon Sjoerd naar de voordeur lopen. Hij heeft zijn telefoon nog aan zijn oor als ik de deur opendoe. Madelon, mijn kleindochter van elf maanden, zit huilend op mijn arm. Moe en hangerig omdat ze weer nieuwe tandjes krijgt. ‘Dat wordt weer een nacht niet slapen’, hoor ik Sjoerd mopperen. Zwijgend zet ik de kleine weer op de grond en raap het rondslingerende speelgoed op. ‘Doe vooral geen moeite mam,’ zegt Sjoerd dan, ‘het is onbegonnen werk want ze maken er binnen de kortste keren toch weer een puinhoop van.’
Al maanden had ik het idee dat er iets met Sjoerd aan de hand was. Ik dacht eerst nog dat het hoorde bij de gebroken nachten die een pasgeboren baby nu eenmaal met zich meebrengt. Want natuurlijk zijn het tropenjaren als je net je tweede kind gekregen hebt. En zeker als er nauwelijks een jaar tussen de eerste en de tweede zit is het hard aanpoten. Als de een wakker is dan slaapt de ander en je hebt nauwelijks tijd voor jezelf. Dat hoort er nu eenmaal bij en daar wen je ook aan.
Ik zie mijn zoon nog schaapachtig kijken toen hij samen met zijn vriendin kwam vertellen dat er een baby onderweg was. Een baby? Wat leuk! Maar ik dacht er al snel het mijne van. Sjoerd had het nooit over kinderen. En hij was ook niet die leuke oom toen de kinderen van onze dochter werden geboren. Het interesseerde hem gewoon niet zo. Daarom was ik dan ook stomverbaasd toen bleek dat zijn vriendin zwanger was, maar ik hield wijselijk mijn mond.
Inmiddels zijn we drie jaar verder en heeft hij twee kleintjes. Een jongen en een meisje, een koningskoppel. Twee gezonde kinderen, een leuke vriendin, een fijn huis en ze hebben allebei een goede baan en dus geen zorgen. Maar als ik Sjoerd zie, zie ik geen blije, trotse vader. Steeds vaker liep hij op zijn kinderen te mopperen en dat begon gewoon op te vallen. Toen hij laatst even langskwam om iets op te halen liep hij weer te klagen en toen kon ik het niet laten. Voor ik het in de gaten had zei ik: ‘Het lijkt soms wel alsof je het helemaal niet leuk vindt om vader te zijn.’ Hij keek me toen alleen maar aan en ik zag tranen in zijn ogen.
Geschrokken zei ik dat hij maar even moest gaan zitten en ik deed de deur van de woonkamer dicht. Huilend zei hij dat ik het nooit met iemand mocht bespreken maar dat hij al maanden het gevoel heeft dat hij gevangen zit. Er is nooit meer tijd om zomaar de deur uit te gaan, hij is alleen maar moe en alles draait voor zijn vriendin altijd alleen maar om de kinderen. Een avondje de kroeg in met vrienden moet gepland worden. Hij durft het eigenlijk niet hardop te zeggen, maar het hebben van kinderen valt hem zo tegen. Als hij het over zou doen zou hij er nooit aan beginnen.
Sjoerd schrok er zelf van toen hij het zei. Toen ik hem vroeg waarom hij er dan überhaupt aan was begonnen zei hij dat dit toch van hem verwacht werd? Een baan, een vriendin een huis en dan een kind. Iedereen in hun vriendenkring deed het zo, dus hij dacht dat het zo hoorde. Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik hierop zeggen moest. Hij kon dit nooit met zijn vriendin bespreken want dat zou alleen maar onrust brengen in hun relatie. Het luchtte hem wel op dat hij het nu eens hardop had gezegd maar ik moest hem beloven dat ik het nooit met iemand zou bespreken. Ik moest het maar vergeten en hij zou beter zijn best gaan doen.
Maar ik zie hem nog steeds worstelen met zijn rol als vader en ik ben soms bang dat de kindjes ooit zullen voelen dat ze niet door hem gewenst zijn. Ik vind het zo naar dat mijn eigen zoon er spijt van heeft dat hij aan kinderen is begonnen, maar er is helaas helemaal niets wat ik kan doen om dat te veranderen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
