Mijn twee stokoude katjes, zo lief en krakkemikkig
Behalve ons eigenwijze teckeltje hebben we ook nog twee katjes
Oud zijn ze allebei. Hoe oud weet ik niet precies, maar het zal toch zeker een jaar of vijftien, zestien zijn. En dat is te zien.
De vacht van onze oudste poes, Sammie, wordt heel plukkerig. Ze doet niet heel veel meer dan ergens in een hoekje liggen slapen. Haar lievelingsplekje is op de bank in de tuin. Dan moet er wel een kussen op liggen en als de zon schijnt moet het zonnescherm naar beneden, anders wordt het haar te warm. Is aan al haar voorwaarden voldaan, dan kan ze daar rustig de hele dag liggen. Met de kattenbak heeft ze het een beetje gehad; regelmatig doet ze haar behoefte ernaast, op ons parket. Dat is dan ook compleet naar de maan, maar een nieuwe vloer is voorlopig de moeite niet, dus poets ik maar extra met soda en Dettol. Boos worden op Sam kan ik niet, ze snapt het gewoon allemaal niet meer zo goed.
Onze rode Kitkat wordt minder rustig oud. Ze is mager maar schooit (en eet) de hele dag door. Af en toe is ze ineens de weg kwijt, dan miauwt ze heel hard en wordt ze pas rustig als ze ons ziet. Beetje dementerend, denk ik. Veel rust heeft ze niet. ’s Avonds springt ze zo’n twintig keer op en van de bank, voor ze eindelijk ergens gaat liggen. Ze wordt ook een wat chagrijnige oude dame. De hond en haar poezenzus kunnen zomaar ineens een tik van haar krijgen (die blijven dan ook angstvallig uit haar buurt) en ook als ze lekker bij ons op schoot ligt, krijgt ze het soms zomaar in haar poezenbolletje en krijgen we een krauw. Naar een dierenarts gaan durf ik niet, uit angst dat ze daar iets naars ontdekken en ze niet meer mee naar huis komen.
We genieten van hen zolang het kan. Vooral als ze lekker spinnen of nog even aan de haal gaan met een propje papier of een touwtje. Vorige week had Kitkat zelfs nog een muisje te pakken. Zo fit is ze dus nog wel, misschien gaan ze nog een paar jaar mee. Ze zijn me allebei nog zo lief, we hebben zoveel samen meegemaakt. Verhuizingen, vreugde en verdriet, kinderen die de deur uit gingen, nieuwe man die de deur in kwam. De komst van een hond, die steeds maar kwispelend met ze wilde spelen en veel te druk en opdringerig was voor die twee oudjes…
Als ze ’s avonds rustig op mijn schoot liggen te snorren, kan ik al tranen in m’n ogen krijgen als ik eraan denk dat ze er over een tijdje misschien niet meer zijn. Wat zal het huis straks stil en leeg zijn zonder mijn twee poezenbeesten… Nog maar even niet aan denken.
