Franska.nl

‘Mijn schoonmoeder ziet me liever gaan dan komen’

Ella (46) en haar schoonmoeder zijn niet bepaald beste vriendinnen.

‘De eerste ontmoeting tussen mijn schoonmoeder en mij kan ik me als de dag van vandaag herinneren. Een keurige dame in mantelpak, haren in een knot en een uitspraak alsof ze een zak aardappels in haar keel heeft. Zeventien jaar geleden kwam ze in mijn leven en sindsdien drukt ze een stempel op alles wat haar zoon en ik – en inmiddels ook onze twee kinderen – doen. Waar ik haar hartelijk begroette en zei dat ik het zo leuk vond om haar eindelijk te ontmoeten, gaf ze me een minachtend knikje. Een vragenvuur volgde. Wat voor baan ik had, wat ik had gestudeerd, waar ik was opgegroeid en wat mijn ouders deden. Was ik even blij dat ik twee masters aan de universiteit had gedaan, ook welbespraakt was en in een goeie buurt ben opgegroeid. Maar erg welkom voelde ik mij niet. Ach, ze zou het wel goed bedoelen en haar interesse op deze manier tonen. Ja, daar hield ik me maar aan vast. Dat was vast de reden voor dat kille kruisverhoor. 

 

In de jaren daarna werd ze niet veel hartelijker. De keren dat ze bij ons thuis was had ze altijd commentaar. Op de inrichting, op de koekjes bij de koffie, op ons servies, op het eten wanneer ik me weer vijf uur lang had uitgesloofd in de keuken, op onze kampeervakanties (dat was toch niks voor haar zoon!), op het feit dat ik een keer met nat haar en in een sportbroek de deur voor haar opendeed. Of ik me niet eerst fatsoenlijk had kunnen aankleden en mijn haar had kunnen föhnen. Niks was goed genoeg.

 

Ze verbeterde me aan de lopende band. Het tafellaken had ik moeten strijken, de zalm had ik beter zo kunnen bakken en waarom deze kleur op de muur? Daar hield haar zoon toch helemaal niet van?

 

Het toppunt kwam toen mijn vriend en ik gingen trouwen. Ze heeft zich werkelijk met praktisch elk detail van ons huwelijk bemoeid. Of in ieder geval haar mening gegeven. De kaarten vond ze niet mooi, het lettertype was verkeerd, de papiersoort niet sjiek genoeg en waarom in die kleuren? Of ze van tevoren alvast mijn jurk mocht zien en o wee als die te bloot zou zijn. Trouwen op het strand? Afschuwelijk, een kasteel als locatie moest het zijn. Haar soort mensen trouwde niet met blote voeten in het zand. Als klap op de vuurpijl zei ze doodleuk dat ze niet wilde dat ik de achternaam van haar zoon aan zou nemen. En toen was de maat vol. Ik heb mijn vriend nog nooit zo boos gezien op zijn moeder. 

 

Sindsdien houdt ze zich gelukkig een beetje gedeisd. Ik denk ook dat ze nu echt beseft dat ze nooit meer van me af komt. Maar goed, zo erg ben ik toch ook niet? Ik snap het gewoon niet. Ik heb haar nooit iets gedaan. Is ze jaloers?

 

Ik ben niet haar beste vriendin en in haar ogen zal ik ook nooit de droomvrouw zijn of worden die ze voor haar zoon voor ogen had. Kennelijk voldoe ik niet aan haar perfecte plaatje. Jammer dan voor haar. Wij zijn dolgelukkig samen en niets of niemand komt daar tussen. Zelfs zijn moeder niet. Ik laat het maar van me afglijden. Stuur af en toe braaf via de app wat foto’s van onze kinderen – haar kleinkinderen – en nodig haar eens in de zoveel tijd uit voor een kopje koffie bij ons thuis. Haar commentaar gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Ik ga er niet meer tegenin. Alles om de goede vrede te bewaren. Voor mijn man vind ik het verdrietig, dat zijn moeder niet met mij door een deur kan. Snapt ze dan echt niet dat ik de liefde van zijn leven ben? Waarom kan ze niet pontificaal achter zijn keuze gaan staan? Mijn man is de leukste vent op aarde, ik snap niet waarom zijn moeder zo’n vreselijke heks is.’

 

 
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’