‘Mijn moeder weigerde chemo’
‘En daar ben ik nog steeds weleens boos over.’
‘Toen mijn moeder de diagnose borstkanker kreeg was de prognose in eerste instantie nog best gunstig. Zeker als ze toestemming zou geven om de zieke borst te amputeren als tijdens de operatie zou blijken dat dat noodzakelijk was. Dat deed ze, want daar zou ze nog wel mee kunnen leven. Die borst moest ze inderdaad missen en er was nog een tegenvaller: minstens vijf lymfeklieren waren niet schoon. Bestralen dus. En om het zekere voor het onzekere te nemen nu toch ook maar hormoontherapie plus chemo. In die bestralingen ging ze mee en in de hormoontherapie in eerste instantie ook nog wel. Totdat de opvliegers net zo heftig werden als tijdens haar overgang. Ze had daar in die jaren al zoveel last van ondervonden dat ze besloot om die pillen weg te gooien – ze kon het niet meer opbrengen, zei ze. En wat die chemo betreft: daar ging ze onder geen beding aan beginnen, want ze paste ervoor om écht patiënt te worden, zich doodziek te voelen en haar haar te verliezen.
Ik kan niet zeggen dat we haar keuze zonder slag of stoot accepteerden. Daarvoor waren we te bang. Bang om haar kwijt te raken. Temeer omdat de oncoloog haar erop wees dat haar ziekte een heel andere loop zou kunnen krijgen nu ze chemo weigerde. Maar mijn moeder was mijn moeder en wat ze zich voornam gebeurde ook en daar viel ze niet van af te brengen. Ook niet toen na een half jaar bleek dat er al behoorlijk wat uitzaaiingen waren en dat het weleens snel kon gaan als ze verdere behandelingen bleef afwijzen.
Toen ik kort daarop zwanger werd, heb ik haar gesmeekt om op haar beslissing terug te komen. Want ik wilde dat ze mijn kindje nog kon zien. Wilde dat mijn kindje nog een oma zou hebben. En ik een moeder die me zou kunnen bijstaan in het moederschap. Mijn smeekbedes mochten helaas niet baten. Nog voordat mijn zoontje het levenslicht zag, overleed mijn moeder. Ik heb me gelukkig altijd weten te beheersen, ben nooit boos op haar geworden. Al was ik dat wel en ben ik dat nog steeds weleens. Als ze wel alle behandelingen had doorlopen was ze er immers misschien wel nog geweest. Dan zou mijn vader niet lijden aan een gebroken hart, kon ik als prille moeder met alle vragen terecht bij mijn eigen moeder en zou mijn zoontje een leuke oma hebben. Als die gedachtes me aanvliegen moet ik mezelf tot de orde roepen en tegen mezelf zeggen dat het haar keuze was om het zo te doen en dat ik haar er niet mee terugkrijg door boos op haar te zijn.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Redactie Franska.nl
