‘Mijn man houdt me klein’
Rebecca (49) is al 24 jaar samen met haar man Chris (61). Ze beseft dat ze zich altijd heeft geschikt naar zijn wensen en dit is haar dwars gaan zitten.
‘Het leeftijdsverschil tussen Chris en mij is best groot, twaalf jaar. Inmiddels maakt dat helemaal niets uit, maar toen ik hem leerde kennen op mijn vijfentwintigste was dat wel even een dingetje. Hij was toen 37 en zat in een heel andere levensfase dan ik. Niet dat ik nou een gigantisch wild vrijgezellenleven had of een druk studentenleven. Ik was op mijn drieëntwintigste afgestudeerd, had een parttime baantje en deed daarnaast vrijwilligerswerk.
Chris had zijn leven al volledig op de rit. Hij werkte als luchtverkeersleider en had logischerwijs een heel druk en onregelmatig bestaan. We leerden elkaar kennen in een horecagelegenheid. Ik vond hem meteen een ontzettend aantrekkelijke vent en hij zag mij ook wel zitten. Eigenlijk ging het na onze ontmoeting best wel snel. Chris gaf al snel aan dat hij niet op zoek was naar een losse scharrel; als we hiervoor gingen, dan gingen we er ook écht voor.
Halsoverkop verliefd was ik en ik was er dan ook zeker van dat hij de liefde van mijn leven was. Het klinkt achteraf misschien naïef om dat zo zeker te weten op je vijfentwintigste, maar zo voelde het echt — en nog steeds eigenlijk. Binnen een jaar woonden we samen en toen ik 28 was kregen we onze zoon Martijn. In de zevende hemel waren we met hem en het was echt een droombaby.
Omdat Chris onregelmatige diensten werkte en genoeg verdiende, stelde hij voor dat ik mijn parttime baan op zou zeggen en fulltime voor Martijn zou zorgen. Dat leek me niet heel verkeerd, en ik wist toch niet zo goed wat voor werk ik leuk zou vinden. Wel hield ik me voor dat ik cursussen zou doen of een thuisstudie om me meer te specialiseren. Daar kwam natuurlijk niets van terecht want ik had mijn handen vol aan Martijn.
Toen hij vier jaar oud was en naar school ging, besloot ik te solliciteren. Chris waarschuwde me dat ik niet gelijk te veel hooi op mijn vork moest nemen; van niet werken naar een fulltime baan zou wel een heel groot verschil zijn. Daar was ik het uiteindelijk wel mee eens, en ik kreeg een parttimebaan als officemanager. Niet heel uitdagend, maar ik vond het prima.
En zo gingen de jaren voorbij. Eén keer ben ik van baan geswitcht en ik heb het er vaak met Chris over gehad dat ik toch wel fulltime wilde werken, maar dat raadde hij af. Hij wilde met vervroegd pensioen, en hoe fijn zou het zijn als we dan geen van beiden fulltime werkten? Hij is nu met pensioen, maar het is niet zo dat we veel leuke dingen doen samen. Hij gaat veel golfen en dingen doen met vrienden.
En ik zie ondertussen het leven door m’n handen glippen. Ik heb een universitaire opleiding, en kijk waar ik nu ben? Martijn is het huis uit, Chris heeft genoeg hobby’s en dingen te doen, en ik baal van mezelf. Ik baal dat ik mijn ambitie zo door Chris heb laten beïnvloeden. Mijn carrière stelt niks voor. Martijn heeft me niet meer nodig en Chris vermaakt zich prima zonder mij. Ik vind het verschrikkelijk om te beseffen, maar ik heb zoveel spijt dat ik mijn hele leven naar Chris heb geluisterd.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Door: Redactie Franska.nl
