Mijn grote kinderen maken zich zorgen
Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Een waarheid als een koe.
Nu maak ik me geen zorgen om mijn kinderen. Ze zijn braaf, eten met mes en vork en helpen bejaarde dametjes met oversteken. Ze volgen allebei een opleiding en doen hun best. Dus tot zover is deze moeder gerust.
Maar in deze rare tijd maak ik me wel zorgen om de zorgen van mijn kinderen. Want als ík na een week thuis al tegen de muren opvlieg, hoe moet het dan voor hen zijn? Iedere dag zitten ze op hun kamer waar ze werken aan school of de tijd doden met gamen, Netflix of videobellen.
Ik snap het, want dat is op dit moment hun manier om aangehaakt te blijven bij hun vrienden. Want die zien ze nu niet. Even met elkaar chillen is er niet meer bij. Samen een avondje stappen ook niet. Ze missen hun school, de dagelijkse routine. Hoe stom die ook leek toen hun leven nog normaal was.
Net nog had ik een gesprek met mijn zoon. Of hij niet heel even weg kan. Even ontsnappen aan de sleur van de quarantaine. Een frisse neus halen. Bijpraten. En hij weet zeker dat ze maar met z’n tweeën zijn. Er komt echt niemand anders.
Ik probeer om hem niet te laten merken dat ik me zorgen maak. Om hem en zijn gezondheid. Maar ik maak me ook zorgen om zijn zorgen. Of hij zijn schooljaar wel zal halen. Zijn stage komt in gevaar en dat kost hem punten. Of zijn opleiding daar wel rekening mee zal houden? Ik ga ervan uit dat dat gebeurt. Er zijn zoveel studenten die in dat schuitje zitten.
Hij vraagt me ook of zijn opa’s en oma’s wel gezond blijven. En jij, mam, jij moet toch ook de deur uit om boodschappen te doen? Is het voor jou dan wel veilig, word jij dan niet ziek?
Hij kan nu zelf ook niet werken. Hoe moet dat dan? En straks. Wordt alles weer zoals het was? Of komt er weer grote werkloosheid? Duurt het nog langer voor hij een kamer kan vinden en op zichzelf kan gaan wonen?
Ik probeer hem gerust te stellen en mijn eigen stress te bezweren. Ik heb geen antwoorden op deze grote vragen. Deze grote zorgen van mijn zoon zijn grote-mensenzorgen. Die had ik hem nog graag een paar jaar willen besparen…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
