Mijn zusje is sinds haar scheiding zo jaloers op mij
Valerie en haar zusje Nicolette waren altijd heel close met elkaar. Maar sinds haar scheiding is Nicolette verschrikkelijk jaloers.
Nicolette is een jaar na mij geboren. Een zondagskind bij wie alles in het leven mee leek te zitten. Ze is lang, blond en reuzegrappig. En wist hiermee altijd alle ogen op zich gericht te krijgen. Mensen zijn dan ook altijd verbaasd als ze horen dat we zussen zijn, want ik ben niet zo’n flamboyante verschijning.
Jarenlang stond ik onbewust in haar schaduw, ik viel gewoon niet zo op als zij in de buurt was. Ik was de zus die het goed deed op school. Serieus ook en niet zo happig op verkering met jongens.
Nicolette was daarentegen altijd het stralend middelpunt. Ik ben nooit jaloers op haar geweest, want ze is gewoon zo. Zo iemand waar je graag bij in de buurt wil zijn. Als ze met haar vriendinnen ging stappen vlogen de jongens als bijen op de honing op haar af. Ze had ze voor het uitkiezen en had dan ook altijd vriendjes.
Uiteindelijk viel haar oog op Marco, een mooie jongen waar ze stapelgek op werd. Ik moest meteen al niet zoveel van hem hebben. Ik vond hem nogal oppervlakkig, een ijdeltuit die erg met zichzelf bezig was. Nicolette deed altijd vreselijk haar best om hem maar te pleasen. Uiteindelijk zelfs ten koste van haarzelf.
Marco bedroog haar met talloze minnaressen. Toen Nicolette daar voor het eerst met mij over sprak was ik woest op hem. Hoe kon hij? De moeder van zijn kinderen. Mijn lieve zusje dat alles voor hem over had. Maar de onvermijdelijk scheiding volgde.
Jammer genoeg gunt Marco mijn zusje helemaal niets. Een jaar nadat ze uit elkaar zijn gegaan is het echtscheidingsconvenant nog steeds niet getekend. Er is niets geregeld. Geen alimentatie, geen huis en ook voor hun kinderen staat er nog steeds niets op papier. Mijn zusje gaat eraan onderdoor.
Nicolette is graatmager en door de stress is ze in korte tijd jaren ouder geworden. Van de prachtige verschijning die ze ooit was, is niets meer over. Ze is inmiddels zo verbitterd dat onze band eronder lijdt.
Toen ze laatst bij me was en ik zei dat ik het soms zo zwaar vind met mijn puberende zoons werd ze heel boos. ‘Wat heb jij nou eigenlijk meegemaakt in je leven,’ snauwde ze, ‘alles zit jou altijd mee. Je hebt een man die voor je gaat, geld in overvloed en geen zorgen. Je weet niet waar je het over hebt.’
Geschrokken hield ik mijn mond en de rest van de middag praatten we over oppervlakkige dingen. Maar op een of andere manier voelt het toch niet goed. Alsof ik me ervoor moet schamen dat mijn leven niet in duigen ligt. Dat mijn man me niet bedrogen heeft en ik niet op zoek moet naar een betaalbaar appartement waar ik een nieuw leven moet beginnen.
Jammer genoeg durf ik sindsdien niet meer vrijuit met haar te praten. Bang om haar te kwetsen met mijn verhalen. Het voelt alsof ik Nicolette een beetje aan het verliezen ben. Vroeger kon ik altijd alles tegen haar zeggen. Maar dat dit nu niet meer mogelijk is doet me, ondanks dat ik haar frustratie wel begrijp, veel verdriet.
Door: Valerie
