‘Mijn ex wil niet dat ik bij de uitvaart van zijn moeder ben’
Als de ex-schoonmoeder van Stella plotseling overlijdt is ze ontroostbaar, maar haar verdriet wordt nog veel groter door een beslissing van haar ex.
‘Ik zit net met mijn ochtendkoffie de krant te lezen als mijn oog valt op een overlijdensadvertentie. Onze fantastische moeder en oma is niet meer, staat er. En daaronder staan de namen van mijn dochters. Naast de naam van mijn ex Job staat niets. Daar had mijn naam moeten staan, maar dat is verleden tijd.
Job en ik hadden het goed samen. Allebei een fijne baan, twee geweldige dochters, een zorgeloos bestaan. Ik was dol op Tiny, mijn schoonmoeder, die als een echte moeder voor me was. Mijn eigen moeder verloor ik toen ik nog maar een tiener was maar Tiny vulde het gat in mijn hart al vanaf de eerste dag dat ik haar leerde kennen. Ze behandelde me als haar eigen dochter en als ze met anderen over mij sprak dan noemde ze me altijd haar tweede kind.
Maar toen Job een paar jaar geleden zijn baan kwijtraakte veranderde er iets tussen ons. In eerste instantie dacht ik dat het kwam door de stress van het vinden van een andere werkgever, maar al snel merkte ik dat er meer met Job aan de hand was. Hij zat niet lekker in zijn vel en we kregen steeds vaker ruzie. De verwijdering tussen ons was op een gegeven moment zo groot dat Job besloot om zolang ergens anders te gaan wonen. Voor onze meisjes en mijzelf brak een heel verdrietige tijd aan. Zeker toen bleek dat Job verliefd was geworden op een ander en besloot dat hij met haar verder wilde. Een vrouw die zeker vijftien jaar jonger was dan ik en natuurlijk alles leuk vond aan mijn man.
Soms herken ik Job totaal niet meer als de vader van mijn dochters, en hoe ik na de scheiding ook probeer om de relatie met hem nog enigszins werkbaar te houden, al was het maar voor onze kinderen, ik krijg er steeds meer moeite mee. Gelukkig trok mijn inmiddels ex-schoonmoeder nooit partij voor mij of voor haar zoon en kon ik haar altijd blijven bezoeken, ook samen met mijn dochters die net zo dol op haar waren als ik.
Maar vorige week ging het opeens gruwelijk mis. Tiny kreeg een hersenbloeding en overleed nog dezelfde dag. Ik was verbijsterd en ontroostbaar toen ik het nieuws hoorde en kon het nauwelijks aan mijn dochters vertellen. En mijn verdriet werd nog veel groter toen bleek dat Job mij niet bij de herdenking en de crematie van zijn moeder wil hebben. Hij is van mening dat ik daar niets te zoeken heb als ex-familie. Hij durfde zelfs te zeggen dat hij met mijn gevoelens en verdriet over het overlijden van zijn moeder niets meer te maken heeft. Bovendien heeft hij nu een nieuwe partner en zou het voor haar vervelend zijn om op zo’n beladen dag met zijn ex-vrouw geconfronteerd te worden.
Ik heb zijn nieuwe liefde een paar keer gezien en dat leek me ook niet meer dan logisch aangezien zij om de week een weekend lang mijn dochters om zich heen heeft als die bij hun vader zijn. Het was erg ongemakkelijk en al helemaal toen ik hoorde dat ze mijn dochters vaak het gevoel geeft dat ze teveel zijn. Alsof je een man die uit een vorige relatie twee kinderen heeft, helemaal voor jezelf kunt hebben. Mijn meiden zijn niet gek en hebben heus wel door dat de nieuwe vriendin van hun vader best wel jaloers is op de aandacht die hij aan zijn kinderen geeft.
Job weet dondersgoed wat zijn moeder voor mij betekende, maar hij heeft me heel duidelijk te kennen gegeven dat het niet de bedoeling is dat ik bij de uitvaart van zijn moeder aanwezig ben. Hij en zijn vriendin kunnen de meisjes prima zelf opvangen. Uit respect voor Tiny wil ik geen scène schoppen en toch naar de afscheidsdienst gaan.
Maar ik maak me dus wel zorgen over hoe dat straks moet op de uitvaart van Tiny. Wie is er dan om mijn dochters te troosten op zo’n beladen dag? Ze hebben nog nooit zoiets meegemaakt en als iemand weet hoe moeilijk het is, dan ben ik het wel. Want de begrafenis van mijn eigen moeder, toen ik zelf vijftien was, was het meest afschuwelijke wat ik ooit had meegemaakt. Dat mijn ex mij niet wil zien dat vind ik tot daaraantoe, maar dat hij mij verbiedt om bij de begrafenis van zijn moeder te zijn zodat ik onze dochters op zo’n moeilijk moment niet kan troosten, vind ik echt een trap na.’
