Mijn dominante schoonmoeder
Loretta is al vijftien jaar gelukkig met haar man Joost. Maar haar dominante schoonmoeder heeft haar nooit geaccepteerd, en laat dat ook merken.
‘Ik sta in een drukke supermarkt met mijn karretje bij de kassa als mijn telefoon gaat. Ik zie het nummer van mijn schoonmoeder, een vrouw van achtenzestig. Zo op het eerste gezicht lijkt ze heel lief en charmant, maar ze is een wolf in schaapskleren.
Al vanaf de eerste keer dat we elkaar zagen weet ik dat ik niet voldoe aan het beeld dat zij voor haar zoon voor ogen had. Ik kom uit een eenvoudig gezin, ben opgegroeid in een dorp en had nooit de ambitie om een grote carrière na te jagen.
Ik heb mijn schoonvader nooit gekend omdat hij helaas veel te jong is gestorven. Mijn schoonmoeder bleef toen achter met drie puberjongens en een eigen zaak. Ik geef het je te doen, drie zoons die hun vader moesten missen in een lastige periode in hun jeugd. Een grote eigen zaak, waar twintig werknemers en hun gezinnen afhankelijk van waren. Het is reuzeknap dat ze het allemaal heeft volgehouden en dat haar jongens zijn uitgegroeid tot leuke volwassen mannen.
De zaak heeft ze een paar jaar geleden goed kunnen verkopen waardoor ze zich een heerlijke oude dag kan veroorloven. Maar nu ze geen directeur meer is verveelt ze zich. Er is niemand meer die orders van haar aan moet nemen en ze heeft er grote moeite mee dat de positie die ze ooit had verdwenen is. Dat ze nu gewoon een mevrouw is. En dat er niemand meer naar haar pijpen hoeft te dansen. Maar ondanks dat probeert ze het wel. Bij mij.
Vanwege een operatie aan haar heup kan mijn schoonmoeder op dit moment geen autorijden en is ze min of meer aan huis gekluisterd. Om de haverklap belt ze me op. De ene keer met een lijstje met boodschappen, dan weer met de vraag of ik wat dingen voor haar in huis wil doen.
Ondanks de thuiszorg die we hebben geregeld doet ze te pas en te onpas een beroep op mij. Maar nooit op mijn twee andere schoonzusjes. Want die zouden het te druk hebben met hun werk en hun gezinnen en hun sociale leven. En ik ben thuis en heb toch tijd?
Keer op keer wijst ze me daar fijntjes op. Dat ik geen grote carrière heb, zoals mijn schoonzusjes. Of dat ik uit een eenvoudig gezin kom. Dat ik weliswaar ben opgegroeid zonder grote luxe maar wel in een warm en liefdevol gezin, komt niet eens bij haar op. En ja, dat dorp in het zuiden was dan wel geen grote stad, maar ik voel me er veel prettiger dan in de anonimiteit van de grote stad.
De laatste keer dat we met de hele familie bij elkaar waren vertelde ik aan tafel over de winterbraderie die rond kerst in ons dorp plaatsvindt. Een jaarlijks terugkerend evenement waar het hele dorp op afkomt. Ik ben een van de vrijwilligers die in de tent op het marktplein zorgen voor de warme chocolademelk en glühwein. Ik vond het heel leuk dat mijn schoonzussen en zwagers beloofden om even langs te komen. Maar het enige dat mijn schoonmoeder erover kon zeggen was ‘ach ja, Loretta ook altijd met haar dorpse gedoe’.
Ik was te verbluft om antwoord te geven. De rest van de familie deed maar net of ze het niet hoorden. Waarschijnlijk bang dat mijn schoonmoeder met haar kleinerende opmerkingen nog meer schade aan zou richten.
Maar voor mij was het de druppel. Vanaf dat moment besloot ik om niet langer meer mijn best voor haar te doen in de hoop dat ze me na al die jaren eindelijk eens zou accepteren.
Als ik de boodschappen op de band leg houdt mijn telefoon eindelijk op met rinkelen. Maar nadat ik heb afgerekend en mijn spullen in de auto heb gezet, belt mijn schoonmoeder opnieuw. Ik wacht glimlachend net zolang tot ze ophangt en loop dan om naar een brasserie in de buurt. Daar bestel ik een grote cappuccino en een heerlijke appelpunt. Voortaan dans ik niet meer naar de pijpen van mijn schoonmoeder en daar ga ik nu echt mee beginnen.’
Door: Loretta
