Franska.nl

 

 

‘Op tafel ligt een stapeltje enveloppen. Ik moet vandaag de adressen erop zetten en ervoor zorgen dat ze op de bus gaan. Want in de enveloppen zit onze trouwkaart, mijn vriend en ik vieren over zes weken onze bruiloft. Maar wat een van de mooiste dagen van mijn leven zou moeten worden, bezorgt me al weken ongelofelijk veel stress. Niet vanwege de trouwdag zelf, maar vanwege een ruzie tussen mijn vader en mijn broer Koen.

 

Ik weet haast niet beter of zij kunnen niet goed met elkaar overweg. Ik had het als klein meisje niet zo in de gaten, maar vanaf de puberteit voelde ik dat er iets was, al kon ik daar niet echt mijn vinger op leggen. Mijn vader is nogal een dominante man. Ik kan er prima mee omgaan en laat het van mijn schouders glijden, maar mijn broer daarentegen is veel gevoeliger en moest het ook altijd ontgelden. Ik deed altijd braaf wat er van me werd verwacht, spijbelde nooit, maakte zonder problemen mijn vwo af en ging studeren. Eigenlijk precies zoals mijn ouders en dan vooral mijn vader voor ogen had. 

 

Maar mijn broer bleek adhd te hebben en paste daardoor niet zo goed in het schoolsysteem. Hij bleef na drie jaar worstelen op de havo zitten en besloot toen dat hij helemaal niet meer wilde leren. Hij spijbelde veel, begon te blowen en werd uiteindelijk van school gestuurd. Dat was het begin van een paar ellendige jaren, waarin hij zwaar verslaafd raakte en dagelijks alleen nog maar op zijn kamer zat te blowen en te gamen. 

 

Ondanks de gesprekken met jeugdzorg die mijn ouders wanhopig hadden ingeschakeld, ging het thuis helemaal mis en heeft mijn zwaar teleurgestelde vader hem min of meer uit huis gezet. Mijn moeder was helemaal niet tegen mijn vader opgewassen en heeft het allemaal maar laten gebeuren. Terwijl ik denk dat ze echt wel een rol van betekenis had kunnen spelen om ervoor te zorgen dat het niet zo was geëscaleerd. Achteraf gezien was het natuurlijk beter geweest als mijn vader de lat niet zo hoog had gelegd voor Koen. Als hij niet zo had lopen drammen dat Koen ook moest gaan studeren zoals iedereen dat in zijn familie altijd had gedaan. Dat mijn vader gewoon had erkend dat Koen het nu eenmaal anders deed. 

 

Nu ik ouder ben snap ik heel goed dat hij op een gegeven moment de kont tegen de krib gooide. Maar aan de andere kant begrijp ik de teleurstelling van mijn vader ook wel. Hij kreeg in al zijn frustratie gewoon geen grip meer op zijn zoon en dat maakte dat de problemen in ons gezin alleen maar groter werden. Ik deed zonder er al te veel bij na te denken gewoon wat er van me werd verwacht. Daar ben ik uiteindelijk echt niet slechter van geworden en het maakte mijn leven tot nu toe een stuk makkelijker dan dat van mijn broer. Koen heeft eigenlijk jaren weggegooid en heeft zijn leven nu pas eindelijk op de rit. Hij heeft een baan en samen met zijn vriendin heeft hij een dochtertje. Gelukkig is het contact tussen mijn broer en mij ondanks alle strubbelingen binnen ons gezin altijd wel goed gebleven en mag ik vaak op mijn nichtje passen als Koen samen met zijn vriendin een avondje uit wil. 

 

Toen ik door mijn vriend ten huwelijk was gevraagd vroeg ik meteen aan Koen of zijn dochter bruidsmeisje mag zijn. Mijn moeder stelde ik voor dat ze tijdens de huwelijksceremonie iets voor zou kunnen lezen en aan mijn vader vroeg ik of hij me weg wil geven. Misschien ouderwets maar het leek me een mooi idee om dat zo te doen. Langzamerhand kreeg mijn grote dag steeds meer vorm en was ik blij dat er voor iedereen uit ons gezin ondanks alle onrust van vroeger toch een bijzondere plek is op die dag. 

 

Maar dat dreigt nu allemaal in het water te vallen. Mijn broer heeft me vlak na de afgelopen kerst plotseling laten weten dat hij niets meer met onze vader te maken wil hebben. En wat ik echt nooit had verwacht is dat hij nu weigert om op mijn trouwdag te komen als mijn vader er ook is. Nu staat mijn hele dag op lossen schroeven want als mijn vader komt blijven mijn broer en zijn gezin weg. Mijn moeder heeft al gezegd dat ze niet anders kan dan voor mijn vader te kiezen, dus sta ik met mijn rug tegen de muur. 

 

Ik heb geprobeerd om tussen mijn vader en Koen te bemiddelen maar voor mijn broer is de koek op. Hij kan het niet meer opbrengen om met onze vader in een ruimte te zijn, zegt hij. En mijn vader vindt op zijn beurt dat hij net als vroeger opnieuw respectloos wordt behandeld door zijn zoon en is er na al die jaren van onrust helemaal klaar mee. Door hun koppigheid hangt er nu een donkere schaduw over wat toch een van de mooiste dagen uit mijn leven moet zijn. 

 

Ik zal de trouwkaarten vandaag heus wel op de post doen, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik helemaal geen zin meer heb in mijn grote dag. Dan wil ik het liefst alleen samen met mijn vriend naar het gemeentehuis, zonder mijn ouders, zonder mijn broer en zonder onrust. Want als ik voor de een kies, laat ik de ander zitten en vice versa, en dat zullen ze me nooit vergeven.’