‘Een stukje over een buurman met een bladblazer op Franska.nl vorige week bracht ons op een idee en het heeft geholpen!’
‘Vorige week las ik op Franska.nl het verhaal van de buren met de bladblazer die maar van geen ophouden wisten totdat de meneer die er zoveel last van had keiharde muziek draaide. Die muziek bracht mijn man op een idee. Een heel goed idee mag ik wel zeggen. De kwestie is de volgende: mijn man en ik, allebei gepensioneerd, wonen in een heerlijk appartementencomplex aan de rand van de stad. We woonden er al jaren met ontzettend veel plezier, totdat we nieuwe bovenburen kregen: een alleenstaande moeder met drie zoontjes die ze nou niet bepaald in de hand heeft. Er wordt gegild, gesprongen en gebonkt, en de televisie staat zo hard dat de tekenfilms bij ons in huis letterlijk te volgen zijn.
Zowel ikzelf als mijn man zijn verschillende keren bij mevrouw boven geweest om ons beklag te doen. Helaas zonder enig resultaat. Integendeel zelfs. Want alsof de herrie niet al oorverdovend genoeg was, hoorden we een paar weken geleden opeens een soort gebonk op het balkon dat nieuw voor ons was maar zo mogelijk nog hinderlijker dan de herrie die de jongens in huis maken. Bij navraag bleek mevrouw een trampoline op het balkon te hebben gezet zodat haar bloedjes hun energie een beetje kwijt konden. Het gebonk nam zulke dramatische vormen aan dat ik met bonkende hoofdpijn beneden zat te huilen en al op Funda aan het kijken was voor een ander appartement.
Mijn man ging nog maar eens naar boven en schakelde ook de VvE in, maar mevrouw heeft lak aan alles en iedereen. Het was de zin dat de meneer in kwestie in het stukje van vorige week zei dat ‘je sommige mensen maar het beste in hun eigen taal kunt aanspreken omdat ze je anders toch niet begrijpen’ die voor mijn man de doorslag gaf en hem over de grenzen van zijn eigen fatsoen joeg.
De eerste avond dat het eindelijk stil werd boven zette mijn man ook keihard muziek op. Geen hardrock maar klassiek, maar wel zo hard als onze oude installatie aankon. Tien minuten zou hij het laten duren. Dat leken er wel honderd, maar hij hield vol, met zijn horloge in zijn hand. Boven ons bleef het even stil en toen hoorden we de kinderen door het huis rennen en krijsen – ze waren duidelijk uit hun eerste slaap gehaald door onze actie. Toen ging mijn man naar boven en belde bij mevrouw aan om haar aan haar verstand te brengen dat dit onze repercussies zijn als zij blijft weigeren om rekening met ons te houden.
Het is nu al twee dagen stil genoeg om gewoon ons leven te kunnen leiden als voorheen. Maar ze zijn gewaarschuwd boven ons. De eerste de beste keer dat het uit de hand loopt draaien wij de volumeknop van de stereo weer voluit. Net zo lang totdat er normale afspraken gemaakt kunnen worden en er net zo goed rekening met ons gehouden wordt als wij zelf rekening met anderen houden.’
Miekes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
