Franska.nl

Mensen vertellen: ‘Ik was klinisch doodverklaard en overleefde het’

Het is weer tijd voor iets grimmigs. Ach ja, het is toch bijna Halloween?

En ik vind dat toch altijd de leukste en meest interessante ervaringen om te lezen. Jawel, ik ben dus weer op Reddit bezig geweest — veel uurtjes ook, thanks volle maan van deze week — en ik kwam me weer een topic tegen, namelijk de vraag: ‘People who have been clinically dead and brought back to life, what was your experience?’ Ik was gelijk helemaal hooked. Ook benieuwd naar de verhalen? Ik heb de meest bizarre, opvallende en interessante voor je op een rij gezet.

 

1. ‘Toen ik tien jaar was ben ik van het dak van ons huis gevallen, op mijn hoofd. Ik was op weg naar het ziekenhuis tijd soms bij bewustzijn en soms niet. Toen ik bijkwam vertelden de artsen me dat ik op een bepaald moment klinisch dood was, maar dat ze me konden reanimeren. Ik kan me niets anders herinneren dan de duisternis van een diepe, droomloze slaap. De hoofdpijn die ik voelde toen ik bijkwam was echt ondraaglijk.’

 

2. ‘Iedereen denkt dat het is zoals een licht zien of je geliefden zien, maar er was absoluut niets. Geen gevoel van kalmte, geen duisternis, niets. Eén moment was ik dood aan het gaan en het volgende moment was ik er ineens weer.’

 

3. ‘Ik was twee minuten en 42 seconden dood. Wat ik weet is dat ik er het ene moment nog was en toen werd ik ineens wakker in het ziekenhuis. Het is alsof je ineens slaapt maar dan zonder de droom. Je valt in slaap en je wordt wakker. Dat was mijn ervaring tenminste. Geen duisternis, geen licht, geen visioenen.’

 

4. ‘Ik was zes minuten dood. Ik kreeg het eerst koud, totdat mijn lichaam begon op te warmen en alles gewoon heel kalm en vredig werd. Ik had geen pijn meer. Al het geluid vanuit de Eerste Hulp vervaagde naar de achtergrond. Het was eigenlijk heel fijn. Ik dacht aan m’n dochter en ik herinnerde me alle dingen die we hebben gedaan. Langzaamaan werd het zwart en was er gewoon niets. Ik leg het altijd uit als dat het voelde voordat ik was geboren.’

 

5. ‘Mijn vrouw heeft dit meegemaakt en ik heb het er vaak met haar over gehad. Ze kan zich niets herinneren. Pure zwartheid. Geen licht. Geen familieleden en voormalige huisderen die aan het wachten zijn. Gewoon… Zwart. Maar gelukkig ook geen pijn.’

 

6. ‘Niets. Het was alsof je gaat slapen. Je realiseert je niet dat je gaat slapen en dan ineens word je wakker. Ik was opgehouden met ademhalen en mijn hart stopte er tweeënhalve minuut ermee. 21 uur later werd ik wakker met gebroken ribben van het reanimeren. Ik had letterlijk geen idee wat er was gebeurd: het ene moment was ik in m’n kamer, nu in het ziekenhuis. Geen flashbacks van m’n leven, geen wit licht, geen gevoel van rust… Gewoon, niets.’

 

7. ‘Hoe graag ik ook zou willen verklaren dat het een soort openbaring is of een andere soort realiteit, het meest realistische en waarheidsgetrouwe antwoord is simpelweg: niets. Leegte. Niet eens ruimte. Hoe ik het zou omschrijven is als volgt: het niet kunnen voelen van iets, wat dan ook. Niet eens kunnen zien, horen of bewegen. Maar toch was ik er volledig bewust van dat ik mezelf was en dat ik bestond.’

 

8. ‘Het daadwerkelijk dood zijn is vooral heel veel compleet niets, maar het terugkomen tot leven kan ik me heel goed herinneren. Het voelde alsof ik elke vezel, elk stukje energie in m’n lichaam moest gebruiken om uit die diepe nietsheid te klimmen, terug het leven in. Ik ervoer het als een bewuste moeite om weer te beginnen met ademen. Natuurlijk was het het reanimatieteam dat daarvoor zorgde, maar toch, dit is hoe ik het heb ervaren.’