Mr. BB had op kostschool menig pak slaag gehad, maar sloeg zijn eigen kinderen nooit. Hij vond het vernederend, dat je als volwassene een jonger, kwetsbaar iemand een dreun verkocht, of aan de haren omhoogtrok. Wat hij dan weer niet vernederend vond: beledigende dingen roepen naar voorbijgangers. Hij nam ons mee in de auto naar het eiland Wight en onderweg brulde hij: ‘Zien jullie die jongen?’ Hij trapte op de rem, draaide het raampje open en riep hem toe: ‘Hello there boy, you are so ugly, but I expect your mother loves you!’ Raampje weer dicht. Ik vraag me nog steeds af of die jongen daar, 55 jaar geleden, lang last van heeft gehad. Als in je jeugd nooit iemand zegt dat je iets goed hebt gedaan en alleen zeurt over wat je fout deed, krijg je misschien wel dit soort uitwassen: ten koste van een ander leuke dingen zeggen om je eigen populariteit op te krikken.
Het duurde even voordat ik toch gesteld raakte op Mr. BB met zijn grote bek. Het allerliefst was hij onderwijzer geworden, vertelde Mrs. BB, toen we met die lamsbout stonden te stoeien. Mr. BB noemde zijn vrouw standaard Mummy. Hij kocht op het eiland Wight een pen voor haar, bij wijze van cadeau en zei erbij: ‘Mummy, if you know what it costs, you become cross’.
Op een warme middag in de tuin wilde hij ons een gedicht voorlezen. ‘Deare Childe’ heette het, uit een ouderwets boekje. Halverwege barstte hij in snikken uit. Het kindje in het gedicht ging namelijk dood. Hij gaf het boekje aan mij, en ik las het verder voor. Iedereen muisstil, Mr. BB bleef in de weer met zijn zakdoek. De volgende dag hoorde ik van Mrs. BB dat ze jaren geleden hun eerste kindje dood in bed hadden gevonden. Vanaf toen kon ik alles van hem hebben. Branieschoppers en arrogante kwallen, ze hebben vast iets meegemaakt dat ze heeft gemaakt tot wie ze nu zijn. Moeilijk, want hoe kom je erachter? Je in de gebruiksaanwijzing verdiepen? Moet je horen wie dit zegt! Maar een gebruiksaanwijzing uitpluizen bij een mens is 1000 keer boeiender dan een saai boekje over een apparaat.
