‘Meisje (15) stapt uit het leven na misbruik: oom moet naar een kliniek’
Het was geen al te groot bericht van de week en ik las het vluchtig. Toch bleef het door mijn hoofd spoken, waardoor ik het later opzocht om nog een keer terug te lezen.
‘Meisje (15) stapt uit het leven na misbruik: oom moet naar een kliniek’, luidt de kop.
De strekking van het verhaal is dat deze 35-jarige oom zijn nichtje van vijftien in 2018 alcohol en drugs voerde, met haar naar het bos reed en misbruik van haar maakte. Hoewel hij wist hoe kwetsbaar ze was – ze leed aan depressies en deed aan zelfmutilatie – weerhield hem dat niet. Na die bewuste dag kreeg de oom Whatsapp-berichtjes van het meisje. Daaruit blijkt niet alleen dat ze boos was, maar kan ook worden opgemaakt dat er al sprake van misbruik was vanaf het moment dat het kind nog maar zes jaar oud was.
Oom verklaart later overigens zijn nichtje wel te hebben ‘betast’ maar ontkent verder misbruik. En tegen de tijd dat de Whatsapp-berichten openbaar worden is het meisje er al niet meer om zelf te verklaren, waardoor de rechtbank in Arnhem de man – bij gebrek aan bewijs dat oom ‘onder de kleren van het meisje heeft gezeten’ – maandag een gevangenisstraf oplegde van 150 dagen waarvan 146 dagen voorwaardelijk. Dat de man al eerder voor ontucht met een minderjarige veroordeeld werd en daarvoor behandeld werd, deed hier niet ter zake. Wel eiste de rechtbank dat de oom zich bij een kliniek meldt zodat er een goede diagnose wordt gesteld en er – wederom – een intensieve behandeling kan worden gegeven.
Het waren de ouders van dit meisje die door mijn hoofd bleven spoken, want aan hen moest ik vooral denken. Ze willen de man achter de tralies zien zodat hij nooit weer een jong leven kapot kan maken, zeggen ze. Ja, me dunkt dat ze dat willen. Want hoe deal je als ouder al überhaupt met het verlies van je kind? Ik bedoel, zelfs al is de reden begrijpelijk, verklaarbaar, onontkoombaar? Niet te doen toch? Hoe moet dat dan met deze ouders? De dood van hun kind is niet te bevatten, onrechtvaardig en valt niet te rijmen met wat dan ook. Als dit verhaal bij mij al gaat knagen, hoe zit dat dan met deze ouders? Hoe moeten zij het ooit nog klaarspelen om hun leven weer leefbaar te maken?
Het antwoord is dat we geen antwoord hebben. Het was geen al te groot bericht van de week. Maar eigenlijk was het dat wel.
Bron: AD
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
