Slaap kindje slaap…
Flo in bed krijgen is een klusje. In bed krijgen lukt nog wel, maar de slaapstand bereiken, daar moet je even voor op bijles. Als ik de uren die ik, zwaar ademend, naast haar heb doorgebracht anders had besteed had ik Russisch kunnen spreken. En Chinees. Inmiddels ‘zit ik’ negen en half jaar op Flo in slaap laten vallen en ken ik de kneepjes van het vak. Eerst een lekker warm bad, daarna de haartjes föhnen, een boekje lezen en wachten op haar slaapcommando. ‘Mama, mag ik in je armpjes liggen?’ Mijn rechterarm moet onder haar hoofd, we schuiven in de lepeltjelepeltje positie, haar linkerarm wordt stevig over mijn linkerarm geklemd en om zeker te zijn dat ik niet ontsnap drapeert ze haar linkervoet nog even over die van mij. Het allerliefst heeft ze de televisie aanstaan omdat dat haar het gevoel geeft dat ik nog wel even blijf.
Als haar ademhaling echt zwaar wordt, tel ik drie keer tot honderd en dan probeer ik langzaam uit haar liefhebbende klauwtjes te klimmen. Echt, Houdini zou trots op me zijn. Eerst heel voorzichtig en nonchalant die rechterarm maar eens onder haar hoofd vandaan zien te krijgen. Die is bijna in slaapstand vanwege de slechte doorbloeding. Mocht ze onverhoopt toch wakker worden, doe ik net alsof ik even aan mijn hoofd moest krabben. Zoiets. Vervolgens probeer ik mijn been los te trekken. Dat leg ik boven de deken met als paraat excuus dat ik het heel warm heb. Zo verlaat ik heel langzaam het bed. Dan nog de hindernis piepende slaapkamerdeur (waarom bedenk ik elke avond dat ik ‘m moet smeren en doe ik dat vervolgens niet) nemen en proberen de krakende traptreden (welke waren het nou ook alweer?) over te slaan en ik zit naast mijn geliefde aan een kop thee. Of glas wijn. Rust.
Als het op mijn kinderen aan komt, heb ik echt de ruggengraat van een dropveter
Dan beweegt de deurklink. Ik herken mijn dochters aan de manier waarop ze de deur open maken. Kleinste meisje doet dat bescheiden en verlegen. Soms staat ze te kloppen. Of te krabbelen. Nu beweegt ze de klink langzaam op en neer. Alsof er aan de andere kant een klein spookje over de gang zweeft. Ik doe open en zie haar grote ogen, de duim in haar mond en haar twee lange, slappe Elsa-poppen in haar armen. ‘Ik dacht dat jij weg was, mama. Zie je mijn traan?’ Ik heb de ruggengraat van een dropveter als het op mijn kinderen aankomt dus ze mag eerst op schoot, krijgt een rijstwafeltje en wat water (dat klinkt misschien niet als een traktatie maar voor haar is het dat wel) en ik beloof (geen ruggengraat ik zei het toch) dat ze ook bij ons in bed mag.
Hoe laat het precies is weet ik niet, maar buiten is het nog donker dus veel later dan vier uur kan het niet zijn als Flo over me heen buigt. ‘Ik hou van jou, mama.’ Snuffelt ze. Vervolgt door een ‘Alles komt goed, mama. Ik geloof in jou.’ Heeft ze vast uit een film maar het klinkt heerlijk. Ik kus haar en zeg dat we nog éven gaan slapen. Ik hoop een uur of drie nog. Minstens. ‘Mama?’ Ja schat. ‘Ik heb dorst. Mag ik een slokje water? Natuurlijk lieverd, het is heerlijk.’ Als altijd vult Flo vraag en antwoord zelf in. ‘Mag ik nu weer in je armpjes?’ Flo woelt van links naar rechts. Onze vertrouwde positie past even niet. Ze wordt zo groot. Ineens heeft ze haar arm om mijn schouder geslagen. Dat voelt gek. Ik vraag of haar Elsa-pyjama niet veel te warm is. Synthetische stof en eigenlijk een maat te klein. Andere meisjes van negen zijn zo zoetjes aan wel klaar met Elsa en stoten door naar Ariana Grande. Flo niet. Die koestert haar heldinnen. Dan maar slapen in een te kleine pyjama.
‘Mag ik Kindertijd kijken?’ Ik leg haar uit dat het midden in de nacht is (hoe laat ís het inmiddels) en dat de televisie ook slaapt. ‘De televisie slaapt NIET. De televisie is WAKKER.’ We lepelen en lepelen alsof ons leven er vanaf hangt tot ik besluit op mijn buik te gaan slapen. Dat ik er even klaar mee ben. Dat ik morgen moet werken. Dat ik moet slapen. Dat was net niet wat ze wilde horen. ‘Mama gaat niet werken. Werk is dícht.’ Ik zie het buiten licht worden, vraag Flo om mijn telefoon te pakken en tik op mijn scherm. 05:45 uur. Ik besluit er maar uit te gaan. Eitjes (van de boer, zonder fipronil) koken, sinaasappels persen, daar zijn we heel goed in samen. Maken we er gewoon een lange ochtend van. Eerst maar eens douchen, om echt wakker te worden. Ik was mijn haar, droog me af en stap in mijn spijkerbroek en trek een sweater over mijn hoofd. Wat zal Flo blij zijn dat ze mee mag naar beneden. Met tv. En met mij. Ik steek mijn hoofd om de hoek van de slaapkamer om haar te roepen en wat zie ik? Flo? Die slaapt dus…
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com, voor Franska.nl schrijft ze over haar bijzondere gezin.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
