‘Na vijf jaar wordt zijn dood opeens een bedreiging voor onze vriendschap…’
‘Ik huilde met haar mee vanaf de diagnose tot ver na de crematie. Ze kon me bellen wanneer ze maar wilde want ik was er altijd voor haar. Haar verhalen over hoe het was geweest met haar man en hoe goed ze het samen hadden gehad, kon ze altijd bij me kwijt. Want ik begreep dat dit bij de rouwverwerking hoorde. Dat het haar hielp om herinneringen op te halen, omdat dit haar manier was om nog geen afscheid van hem te hoeven nemen. Althans niet echt.
Na een tijd ging het opvallen dat ze dezelfde verhalen steeds weer herhaalde. Ik wist vaak al wat er komen ging na de eerste zin. Dat patroon werd erger. Elke keer als we elkaar zagen of spraken kwamen de monologen. In gezelschap was ze op haar best. Meer publiek betekende meer kans dat er mensen tussen zaten die haar nog nooit eerder hadden aangehoord. Als ze dan ook nog aan de wijn ging was het hek van de dam. Geen mens kreeg nog de kans om zelfs ook maar een vraag te stellen.
We zijn nu vijf jaar verder. Ik had gehoopt dat het zou slijten, dat de verhalen minder zouden worden, dat ze het verleden een beetje los zou kunnen laten en weer terug kon komen in het nu. Maar het tegenovergestelde is waar. Het is inmiddels zo ver gekomen dat ik haar het beste een op een kan zien, want in gezelschap is geen doen meer. Mensen haken zichtbaar af bij verhalen die ze al uit den treure aan hebben moeten horen.
Het kostte me moeite om het aan te kaarten, maar dat is er toch van gekomen. Heel voorzichtig vroeg ik of ze er zich bewust van was dat ze zo vaak in de herhaling valt. Nog voorzichtiger zei ik dat ik bang ben dat mensen gaan afhaken als dit zo door blijft gaan. En hoe komt het nou toch dat ze alleen gelukkig lijkt als ze het over hem kan hebben, in het verleden kan leven? Is het na vijf jaar misschien niet een idee om er eens met iemand – iemand die hier verstand van heeft – over te gaan praten? Haar eerste reactie was een tranendal. Ik maakte haar verdrietig met mijn oordelen. Na een week zei ze dat ze erover nagedacht had en dat ze tot de conclusie was gekomen dat het gewoon niet waar was wat ik had gezegd. En ook dat ik echt de enige ben die hier moeilijk over doet. Er is verder niemand die hier ooit ook maar met één woord over gerept heeft.
Wat kan ik er verder van zeggen? Dat ik dit echt niet gezond vind en dat ik niet weet hoelang ik het nog vol ga houden zo?’
Mariths naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
