Mariska ondervindt maar al te vaak hoe makkelijk er wordt geoordeeld
‘Alsof je je kind zomaar naar de verdommenis laat gaan.’
‘Hoeveel moet er gebeuren voordat je je kind de deur uit zet? Mensen oordelen zo ontzettend makkelijk. ‘Ik wist het wel,’ wordt er dan geroepen. ‘Als dit mijn kind was stond haar koffertje allang gepakt op straat en zij erbij.’ Maar ze weten niet waar ze over praten.
Omdat ze niet weten wat het is om een kind te hebben dat zo ernstig verslaafd is. Ze weten maar al te vaak ‘heel zeker’ dat het hun kind nooit zou overkomen. Net zoals wij er vroeger van overtuigd waren dat onze kinderen niet slecht terecht konden komen omdat we ze in liefde hebben grootgebracht en omdat het hen nooit ergens aan ontbrak. Goede scholen, gelijkgestemde vrienden, vakanties ver weg en dichtbij, vriendjes mee naar huis, gezelligheid en geborgenheid.
Onze twee andere kinderen kwamen wel goed terecht. Nooit problemen, nooit gedoe. Alleen onze jongste, onze enige dochter niet. Zij ontspoorde totaal toen ze veertien was.
Bleef zitten, werd van school getrapt, kwam in een circuit terecht waar drugs aan de orde van de dag waren, kwam met allerlei harddrugs in aanraking en denderde daarna met een noodgang de afgrond in.
Soms komt ze wekenlang niet thuis, dan hebben we geen idee waar ze uithangt. Als we weleens een film zien waarin drugsverslaafden samen liggen te creperen in kraakpanden of onder bruggen, dan liggen we ’s nachts wakker van de gedachte dat ons meisje in precies dezelfde ellendige toestand ergens kan verkeren. Als ze dan eindelijk weer eens thuiskomt belooft ze beterschap en willen we niets liever dan haar geloven. Alle hulpverleningsprogramma’s en elke kliniek hebben we al benaderd. Als zij echt wil, maar dan alleen als ze ervoor tekent dat ze écht wil, dan kunnen ze haar helpen. Het probleem is alleen dat ze eerst wil en dan al heel snel niet meer omdat ze niet zonder kan.
Ze heeft ons al meer dan eens bestolen voordat ze het huis weer ontvluchtte. Mijn sieraden, de laptops, een peperdure tv, er is al zoveel verdwenen. Want drugs zijn belangrijker dan al het andere als ze ontwenningsverschijnselen krijgt. ‘Flikker haar de deur uit,’ wordt er dan geroepen. En precies dat kunnen we niet. Omdat we ondanks alles van onze dochter blijven houden en, misschien nog wel veel belangrijker, ondanks alles blijven geloven dat er een dag komt dat ze wel écht wil en dat ze dan afkickt, geneest, beter wordt en hopelijk weer onze dochter wordt.
Telkens als ze weer op de stoep staat hopen we dat dit die ene keer is die verandering brengt. En stel je voor, zeggen we dan tegen elkaar, stel je voor dat we uitgerekend die ene keer de deur niet voor haar opendoen. Stel je voor dat ze dan teruggaat naar de diepste en duisterste krochten van de stad en dat ze dan dat ene shot neemt dat haar fataal wordt?
Kunnen we daarmee dan leven? Of verwijten we elkaar en onszelf dan voor de rest van ons leven dat we haar niet binnenlieten en dat het daarna voor altijd te laat was?’
Mariska’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
