‘Nu weet mijn man eindelijk ook eens hoe het is om te zorgen en een huishouden te runnen.’
‘Ik werk in de zorg, mijn man in het bedrijfsleven. Ik ga dus de deur uit wanneer ik dienst heb en kom weer terug als mijn dienst erop zit. Maar hij werkt thuis in deze crisistijd. Probeert althans te werken wat niet altijd meevalt met onze drie puberkinderen om zich heen die de hele dag iets van hem willen, rotzooi maken voor tien, geen poot uitsteken en met geen tien paarden aan de studie te krijgen zijn. De eerste dagen had hij nog het idee dat hij dit allemaal ‘appeltje eitje’ ging fixen. Na een paar dagen zag ik dat de stemming al minder werd en na een week was het gedaan met de pret en de goede bedoelingen.
Als ik thuiskom staat er geen eten op tafel, is het een grote klerezooi in huis en heeft iedereen het gehad met elkaar. Eerst probeerde ik nog te redderen wat er te redderen viel. Kwam met grote boodschappentassen vol eten thuis, begon op te ruimen en ging braaf een potje staan koken. Maar mijn baan vreet energie en vergt het uiterste van me. Daarom besloot ik om even alleen aan mezelf te denken en man en kinderen te laten voor wat ze waren.
In al die jaren dat we getrouwd zijn komt alles wat met huishouden en kinderen te maken heeft voor het overgrote deel op mij neer. Dat is zo gegroeid omdat ik altijd minder uren werkte en hij meer geld binnenbracht. Zo sloop het er ook in dat hij niet eens meer oor voor mij heeft als ik het eens gehad heb met onze kinderen en mijn verhaal kwijt wil als hij thuiskomt.
Nu de rollen voor het eerst omgedraaid zijn ben ik daar, ondanks dat deze crisis echt vreselijk is en er bij de meeste mensen heel erg inhakt, stiekem heel blij mee. Ik heb mezelf in no time aangewend om in het ziekenhuis te eten zodat ik niet meer langs de supermarkt hoef. Een lege ijskast is even niet mijn probleem en een uitpuilende wasmand evenmin. Als ik thuiskom neem ik een glas wijn en een warm bad en daarna duik ik lekker in bed. De eerste paar keer was het huis te klein. Ik bleef heel rustig, liet me totaal niet van de wijs brengen en legde een paar keer uit dat nood nu eenmaal wetten breekt en dat mijn werk zoveel vergt dat er even niets anders op zit.
Inmiddels proberen ze de boel samen te organiseren en wordt er steeds minder aan mijn kop gezanikt. Eergisten zei mijn man dat hij zich nooit gerealiseerd heeft hoeveel ervoor nodig is om een huishouden draaiend te houden. Ik zou ervoor tekenen als dit verder mijn leven kon zijn. Alleen dan zonder de ellendige crisis die dit veroorzaakt. Maar dat ik niet snel meer terugga naar hoe het was, zoveel is zeker.’
Marie-Louise’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
