‘Die avond sloot ik al die vrouwen in mijn hart’
Sinds de lagere school al kon Margreet allerlei goede redenen bedenken om geen ‘groepjesvriendin’ te hoeven zijn. Toch voelt ze zich al een paar jaar zeer verbonden met een groepje bijzondere vriendinnen.
Op de lagere school had ik een groepje van vier vriendinnen met wie we wekelijks afspraken. Dat quotum van vier heb ik op latere leeftijd nooit meer gehaald. Ergens nestelde zich in mijn hoofd dat ik niet van de groepjesvriendinnen was. Want, zo vond ik:
- Een gesprek met meerdere mensen tegelijk voeren is onmogelijk.
- Zodra je groepjes hebt, heb je daarbinnen ook weer groepjes en dat levert alleen maar gedoe op.
- Groepjes hebben een vertragende uitwerking op het nemen van beslissingen en daar ben ik veel te ongeduldig en eigengereid voor.
- Met een-op-een-vriendschappen is de wereld een stuk overzichtelijker en helderder.
Niet dat ik ooit bewust groepjesvriendschappen heb uitgesloten, ze kwamen gewoon niet op m’n pad. En als er al eens iets die richting uitwees, was het niet bestendig.
Soms bekroop me een gevoel van lichte jaloezie als ik hoorde hoe vriendinnen onderdeel waren van jaarclubjes, sportvriendenkringetjes of andersoortige groepjesvriendschappen. Als je in de veertig bent, zijn dat vaak vriendschappen die al tientallen jaren standhouden, jaren waarin je lief en leed hebt gedeeld en menig crisis overwonnen. Wat een rijk gevoel moet dat geven als je dat tegelijkertijd met meerdere mensen deelt!
Iemand had bedacht dat we nu allemaal oud genoeg waren voor de ouwelullendisco
En toen, ineens, werd ik enkele jaren geleden per ongeluk zelf onderdeel van een groepje. Wie het initiatief nam, weet ik niet meer, maar op een vrijdag bevond ik me ineens in het gezelschap van een stuk of acht vrouwen, allen moeders uit de klas van m’n zoon. Iemand had bij wijze van grap bedacht dat we nu allemaal oud genoeg waren voor de ouwelullendisco. En dus stonden we als bezwete tieners uit ons dak te gaan op de dansvloer, terwijl we meeblèrden met Wham en Nirvana (de dj had een nogal uiteenlopende muzieksmaak). Kakkers en new-wavers verbonden in het moederschap, waarin bij allen de behoefte bestond om zo af en toe weer dat meisje van weleer te zijn.
Die avond sloot ik al die vrouwen in mijn hart en startte ik de ‘Leuke-vrouwen-app-groep’. In die groep delen wel veel praktische zaken: ‘wat is het huiswerk voor Engels?’, maar ook onze kleine en grote momenten van geluk en frustratie.
Onze kinderen zitten inmiddels in groep 8. Volgend jaar waaieren ze uit en zullen we geen huiswerkopdrachten meer delen. Maar die vriendinnengroep, dat wordt een blijvertje. Zeker weten! En ik kom terug op al m’n eerdere bezwaren…
Door: Margreet Botter
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze is al een leven lang bezig zichzelf en de wereld een beetje beter te begrijpen en deelt de lessen die ze opdoet graag met anderen. Al was het, zo zegt ze zelf, alleen om soms te toetsen of ze niet helemaal gek is…
