Manon dacht ze bingo had met haar leuke nieuwe vriend
‘Opeens kreeg ik het benauwd en begon me iets te dagen.’
‘Zal ik je even brengen?’ Mijn vriend en ik kenden elkaar nog niet zo lang en ik had met vriendinnen afgesproken in de stad. Ontzettend lief, dat hij me wilde brengen zodat ik niet zeiknat zou regenen op de fiets. Eenmaal aan tafel kreeg ik een appje. Of we het leuk hadden en hoe het eten was. En mocht ik dat willen: me ook weer even ophalen straks was echt geen enkel punt. Mijn vriendinnen moesten lachen om ons ‘stelletje verliefde pubers’.
Ik moest er maar van genieten, want zo gepamperd worden zou heus niet voor eeuwig zijn.
Als we over een half jaar nog samen zouden zijn en wij vriendinnen weer zouden afspreken, zou hij waarschijnlijk met zijn vrienden op pad gaan en thuiskomen als ik al lang en breed sliep.
Ze hadden ongelijk, mijn vriendinnen. Telkens als ik ergens naartoe ging, vroeg hij of ik gebracht en gehaald wilde worden. En telkens als ik ergens was, ook op mijn werk, kreeg ik appjes en kusjes en hartjes en ‘mis je’ en ‘kan niet wachten om je straks weer te zien.’ En dat stappen met zijn vrienden viel ook wel mee. Een vriendenclubje waar hij deel van uitmaakte was er niet echt. De ene goede vriend woonde in het buitenland en de andere was net vader geworden. Met die vriend ging hij soms tennissen maar daarmee hield het wel op.
Toen ik op een dag vanuit mijn werk meteen doorging naar de stad vroeg hij of ik een foto wilde sturen. ‘Een foto?’ Gewoon gezellig, zei hij. Altijd leuk om te weten waar ik zat. Maar ik kreeg het opeens een beetje benauwd en besloot geen foto te sturen. Toen ik na anderhalf uur op mijn telefoon keek, had hij me al vier keer geappt en had ik twee gemiste oproepen van hem. En toen het tijd werd om naar huis te gaan, was het aantal gemiste oproepen al opgelopen tot elf(!) en kreeg ik het opeens heel erg benauwd. Hij had op me zitten wachten en begon meteen te schreeuwen dat ik dit nooit meer moest flikken omdat hij ziek van ongerustheid was geweest. En waar had ik trouwens uitgehangen. En met wie? Ik wilde het er even bij laten en er later op terugkomen, maar daar nam hij geen genoegen mee.
Inmiddels was me wel duidelijk dat zijn brengen en halen en zijn eeuwige appjes waarschijnlijk niet alleen uit goede bedoelingen waren. Toen ik alles nog eens de revue liet passeren kreeg ik het angstige vermoeden dat deze man ziekelijk jaloers en oneindig achterdochtig was en dat hij daarom constant een vinger aan de pols wilde houden. Dat vermoeden werd bevestigd toen ik hem ermee confronteerde. Hij werd witziedend en dreigde dat hij bij me weg zou gaan als ik mijn woorden niet terugnam.
‘Niet nodig,’ zei ik. ‘Ik ga namelijk bij jou weg.’ Daarna begon het stalken. Dat duurde totdat mijn vriendinnen met z’n allen bij hem aanbelden en dreigden om naar de politie te stappen als hij me voortaan niet met rust zou laten. Vanaf die dag werd het weer stil.’
Manons naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
