‘Mam, je gelooft dit niet’, zei ik
Het was in de week voor kerst.
‘‘Nu begin je wel heel erg op je moeder te lijken’, zei mijn man. Dat had hij vroeger niet tegen me moeten zeggen. Zoals zo veel dochters waren er tijden dat ik me heel erg tegen mijn moeder afzette en mezelf heilig beloofde om nooit op haar te gaan lijken. Vooral haar georganiseer en geplan irriteerden me mateloos. Als we met vakantie gingen of er iemand jarig was, slingerden haar to-do-lijstjes door het hele huis en – nóg erger! – ze sprak wat ze ging doen altijd hardop uit. ‘Ziezo nog wel even de bedden verschonen en beddengoed wassen hoor, want dat komt toch echt een stuk lekkerder thuis straks na Frankrijk, vind je niet?’ ‘Je hoeft toch niet te luisteren’, zei ze als ik vroeg of ze daar even mee kon kappen omdat ik gek van haar werd. ‘Het geeft mij houvast en aangezien er verder niemand is die hier een poot uitsteekt…!’
Mijn ouders zouden dat jaar komen voor het kerstdiner. Mijn schoonouders ook en natuurlijk waren onze kinderen met aanhang er ook. En eigenlijk konden onze buurman die alleen is en een oude vriend van mijn man die net weduwnaar was geworden, er ook nog wel bij. ‘Want met Kerstmis mag niemand alleen zijn’, zei ik tegen niemand in het bijzonder. Dertien personen telde ik. Alles begon bij een goede voorbereiding, dacht ik nog – maar misschien zei ik het ook wel hardop. Voordat ik er erg in had slingerden mijn to-do-lijstjes door de hele tent en liep ik zo te miepen dat mijn kinderen vroegen of ik daar alsjeblieft even mee kon kappen. ‘Aangezien er verder niemand is die hier een poot uitsteekt…!’ brulde ik naar ze.
Drie dagen voor kerst belde mijn moeder. Of ze nog kon helpen, vroeg ze: ‘Want je hebt je heel wat op je hals gehaald met al die mensen aan tafel.’
‘Mam,’ zei ik, ‘dit ga je niet geloven.’ Ik vertelde dat het mijn man was opgevallen dat ik opeens wel heel erg op haar leek. ‘En dan te bedenken dat ik me daar vroeger altijd groen en geel aan ergerde!’ Ze wilde weten of het in ieder geval wel een beetje geholpen had, al die lijstjes en dat constante in mezelf praten. ‘Alles onder controle’, zei ik. Met nog drie dagen te gaan tot eerste kerstdag waren mijn lijstjes zo goed als afgevinkt.
‘Arme schat,’ zei mijn moeder lachend. ‘Dat je toch nog bent geworden wie je niet wilde zijn, dat vind ik nou echt hartstikke sneu voor je.’’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Redactie Franska.nl
