Die makelaar is een leuk mens
Na een groepsdiscussie – twee deelnemers- aan de keukentafel is de kogel bij Eugenie door de kerk: ze gaat hun huis verkopen.
Ouders: vink. Bob en Leo: loopt. Huis: zoek oplossing. Na een groepsdiscussie – twee deelnemers – aan de keukentafel is de kogel door de kerk. We gaan ons prachtige, zeventiende-eeuwse, totaal gerenoveerde grachtenpand, waar kleuterzoon is verwekt en geboren, waar ik ten huwelijk ben gevraagd en van waaruit wij zijn getrouwd, verkopen. Het maakt alles akelig definitief. Het echte schepen verbranden is begonnen.
Makelaar bellen. Vier dagen voor Kerst.
‘Goedemorgen, met Eugenie, ik wil mijn huis te koop zetten. Lukt dat nog voor Kerst? En wat is uw indicatie van de vraagprijs?’
De makelaars die op de eerste vraag ‘nee’ antwoorden en ook aan de tweede vraag liever niet ‘hun vingers branden’ worden direct bedankt voor hun moeite. Want: te traag en te oubollig.
Al snel stuit ik op een doortastende vrouw van mijn leeftijd die niet zo moeilijk doet. Zij wordt het. Dezelfde middag zitten we aan de thee en binnen tien minuten denk ik – jumping to conclusions – ‘leuk mens, jammer dat we gaan emigreren, had zomaar een vriendin kunnen worden.’ Dat zullen aspirant-kopers vast ook vinden, dus een pré. Daarbij vindt ze mijn constructie: ‘we verkopen het huis inclusief boot en als je dat binnen zes weken lukt krijg je drie procent, anders één,’ goed verzonnen en een uitdaging in plaats van een ridicuul plan, wat mij ook erg aanspreekt.
Onder geen beding moeten onze trouwe huisgenoten de dupe worden van onze wilde plannen
De volgende ochtend al komt er een fotograaf om het hele huis zo gunstig mogelijk te fotograferen. Als een razende ren ik door alle kamers om een zo gezellig mogelijk plaatje te schetsen. Theekopjes in het gootsteenkastje, vuile was uit het zicht, pyjamabobbel verplaatsen van onder het dekbed naar onder het bed, met Bob afspreken dat ‘ie ofwel lieftallig op zijn kussen gaat liggen, ofwel zich weg scheert*, chaos op bureau in lade laten verdwijnen en de berg met jassen die nooit gedragen en opeens irriterend in het oog springend tegen de kapstok in de hal is gedrukt, snel in de kelderkast verstoppen. Ziezo, wie hier de vraagprijs niet voor biedt…
* wat, als ik de foto’s op Funda bekijk, niet helemaal is gelukt. Bob blijkt de ultieme fotobomber. Op elk plaatje staat ofwel een staart, dan wel een stuk bruin gevlekte vacht.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
