Mail van May
Een mooie vrijdagmorgen voor jou,
Laatst moest ik op de foto in een beetje een gezellige, stedelijke setting. Dus ik tufte mijn Twingo naar de Cornelis Schuytstraat in Amsterdam. Die is niet zo ver van ons kantoor en bijzonder knap en fotogeniek. Ik had nog even een borstel door mijn haar gehaald, mijn hondje Monti meegenomen (die doet het goed op de foto) en bedacht dat het misschien wel leuk was als ik zo even nonchalant en losjes een boeketje in mijn armen zou dragen. Je weet het hè, we doen heus ons best voor zo’n niets-aan-de-hand en je-ne-sais-quoi instagramkiekje.
Drie takken leken me wel voldoende dus ik liep binnen bij de bloemist en wees er drie aan. Hij knikte, pakte ze in – beeldig hoor daar niet van, maar toen hij het bedrag noemde, moest ik aan de beademing. Die vaas hoefde ik er niet bij, meneer. Die zit er niet bij. O. Oké. Omdat je ingepakte bloemen nu eenmaal niet teruggeeft, rechtte ik schouders en rug en liep ik, wederom ontzettend in de niks-aan-het-handje-modus de winkel uit. Dat was leuk, maar niet voor herhaling vatbaar.
Maandag had ik een afspraak in het Amsterdamse Conservatorium Hotel. Jaja, laat mij maar schuiven. Toen ik naar mijn auto liep, zag ik daar de bloemenstal waar ik altijd al verwonderd door zoveel schoonheid langsliep. Een groot bord met PINNEN MAG buiten het stalletje. Hier ging ik even halt houden. En huishouden, want man wat een prachtige bloemen. Ik kocht van alles waarvan ik de namen niet weet, maar ik kan je wel vertellen dat het zoveel bloemen en takken waren dat ik blij ben dat ik af en toe in de sportschool sta. En wat denk je? Het was goedkoper dan die drie takjes bij de bloemenjuwelier.
Natuurlijk moet die man ook zijn dure pand en etalage en inpakpapier betalen, maar als het eenmaal in je vaasje staat, heb je daar op zich vrij weinig aan. Bovendien was de bloemenstalmeneer een stuk vriendelijker. Die heeft er een vaste klant bij, dat begrijp je.
Ik wens je een heerlijke dag,
May
Door: May-Britt Mobach
