Een monstertocht. Zo kun je die Elfstedentocht wel noemen. Of je hem nu schaatst, fietst, wandelt of skeelert. Die bijna 200 kilometer lange tocht is niet voor watjes. Maarten van der Weijden kan erover meepraten. Hij ging ’m zwemmen.
Weet je nog, vorig jaar? Die beelden van een doodvermoeide Maarten die ergens uit een sloot werd getrokken omdat zijn lichaam niet meer kon. Zijn arts vond het onverantwoord om nog verder te zwemmen en daarom besloot Maarten om na 163 kilometer te stoppen. Ik zie nog zijn voeten voor me. Helemaal verschrompeld door al die uren in het water. Wat was ie teleurgesteld dat het niet gelukt was.
Maar Nederland was apetrots op hem. Zoveel kilometers zwemmend door de Friese polders. Dag en nacht doorhalen. In het pikkedonker reden er tractors naar de weilanden om de sloten te verlichten waar Maarten doorheen moest zwemmen. Fantastisch.
Toch een beetje Elfstedenkoorts, na al die jaren smachten naar een echte koude winter.
Maar vandaag begint Maarten opnieuw aan de Tocht der Tochten. Weer die eindeloos lange halen door die groene sloten. Je zou je bijna afvragen waar hij zin in heeft.
Nou, dat heeft de Olympisch zwemkampioen toch echt: ‘Ik hoop natuurlijk op een soortgelijk bedrag als vorig jaar. Maar dat was toen wel een enorm bedrag. Alle beetjes helpen, dus we zullen overal blij mee zijn. Ik ga in ieder geval weer alles geven en heb er veel zin in. Ik ben er al zo’n tijd over aan het praten. Ik kijk ernaar uit dat ik weer kan beginnen.’
Vorig jaar is er vijf miljoen euro gedoneerd. Het zou fantastisch zijn als dat bedrag geëvenaard wordt zodat er nog veel meer onderzoek gedaan kan worden. Want daar doet Maarten het allemaal voor: ‘Zelfs al is het dit jaar maar een paar ton, dan hoor je mij niet zeggen dat het tegenvalt.’
Het kan niet tegenvallen hoor! Voor mij is hij al een held.
