Fietsen is gewoon levensgevaarlijk
Ik ben niet roomser dan de paus en reed vroeger op mijn fiets heus weleens tegen het verkeer in. Maar anno nu durf ik nauwelijks nog braaf volgens de regels te fietsen.
Laatst had ik een afspraak in het centrum van Haarlem en omdat met de auto parkeren hier belachelijk duur is nam ik de fiets. Maar hoe dichter ik bij het centrum kwam hoe voller het fietspad werd. Niet echt relaxed dus want ik werd aan alle kanten ingehaald door pubers op luxe Van Moofs of (deel)scooters, grote mensen op e-bikes, gemotoriseerde bakfietsmoeders en maaltijdbezorgers. Ik was vrijwel de enige die zich op een normale fiets voortbewoog, maar dan wel met gevaar voor eigen leven. Het is gewoon te druk.
En dan heb ik het zwarte schaap van het fietspad, de wielrenner in zijn strakke lycra pakkie, nog niet eens meegerekend. Want die wil ook graag een plek op de openbare weg en wordt gezien als het uitschot van de weggebruikers. Met als treurig dieptepunt natuurlijk hoe oud-minister Sander Dekker (Rechtsbescherming) van de week zwaargewond raakte omdat hij door een boze wandelaar van zijn fiets getrokken zou zijn.
De Fietsersbond riep van de week op om op het fietspad een beetje liever voor elkaar te zijn, maar van enige affectie naar andere fietsers is weinig te merken op het te smalle, overvolle fietspad en voorlopig is daar nog geen oplossing voor gevonden. Een maximumsnelheid in de bebouwde kom? Een verplichte helm? Met je e-bike verplicht op de weg rijden? Wie het weet mag het zeggen, maar ik pak voortaan liever gewoon weer de bus want dat fietsen is levensgevaarlijk.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
