‘Ik was al halverwege de dertig toen ik voor het eerst over aseksualiteit hoorde.’
‘Of ik er heel erg onder gebukt ga? Dat niet eens eigenlijk. Het is meer dat ik me er best wel voor schaam. Bijna vijftig zijn en niet weten wat het is om seks te hebben, daar rust een enorm taboe op namelijk. Althans… Eerlijk gezegd heb ik mijn hele verhaal nog nooit aan iemand verteld. Vroeger vroegen vriendinnen nog weleens of ik al een vriendje had of al eens een vriendje had gehad. Maar die vragen krijg ik al lang niet meer. Of ze het vermoeden? Wie zal het zeggen.
Toen ik in de puberteit kwam was ik echt wel nieuwsgierig naar hoe het zou zijn met een jongen. Zeker als ik de verhalen van andere meisjes hoorde. Maar ik was nooit erg populair bij de jongens en veel te verlegen om zelf het initiatief te nemen. Heel lang dacht ik dat het er op een dag gewoon nog van zou komen. Dat er ooit een man op mijn pad zou komen en dat het dan zou gebeuren. Eén keer heb ik, hoe zal ik het zeggen, een soort van scharrel aan iemand gehad. Ik was toen bijna dertig. We gingen een keer wat eten, een keer naar de film. Dat vond ik wel gezellig, maar verder… Hij zoende me, de tweede keer. Ik bedoel dus echt zoenen. Maar of ik daar nou veel aan vond? Hij belde daarna niet meer en eerlijk gezegd vond ik dat wel best. Met vrouwen? Nee, ook niet.
Natuurlijk heb ik wel eens filmpjes gekeken. Spannend? Een beetje, ja. En zelf? Ja. Er was een tijd dat ik dat deed. Al kostte dat echt wel moeite en deed het pijn. Daarna voelde ik me altijd vervelend. Ik heb heus weleens gedacht om ermee naar de huisarts te gaan. Vaginisme schijnt best vaak voor te komen. Maar dan schijnt een vrouw wel seks te willen, maar het alleen niet te kunnen. In mijn geval was dat ‘willen’ meer ingegeven door het idee om ‘gewoon’ te willen zijn dan dat het een intens verlangen was.
Ik was al halverwege de dertig toen ik voor het eerst over aseksualiteit hoorde. Dat was alsof ik eindelijk een soort van thuiskwam. Het kon dus wel omdat het gewoon bestond en ook een naam had. Hoewel het best wel zeldzaam schijnt te zijn – het ontbreken van seksuele geaardheid – sta ik hier niet alleen in en dat troost me zeker. Ik heb weleens gezocht naar een forum voor lotgenoten of iets dergelijks. Maar dat verandert niets aan hoe het is en bovendien heb ik vrede met mezelf.’
Luus’ naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
