Ritueeltjes
Lisette weet het niet zo goed met die CEO van Rituals. Klinkt niet echt heel erg zen of taoïstisch.
Laatst las ik in de krant een portret van Rayond Cloosterman, de bedenker en baas van Rituals, en ik vond het jammer dat ik het gelezen had.
Want! Ik ben gek op Rituals. Maar uit het krantenverhaal kwam Cloosterman naar voren als een gewiekste, keihard werkende zakenman. Niet als iemand die de wereld beter wil maken of mensen gelukkiger of het milieu schoner of zo. Ik citeer: ‘Cloosterman wil winnen, altijd winnen, van zijn concurrenten, met sport, met spelletjes. Een vechter, brandend van eerzucht.’ Hij schijnt nu al 200 miljoen euro te bezitten en per jaar maakt het bedrijf tientallen miljoenen winst.
Er stond helemaal niets softs in het artikel. Niets dat je associeert met zen of rituelen of ‘organic white lotus’ of taoïstische toestanden.
Mag ik als onverbeterlijke, onbeschaamd zweverige, idealistische ouwe hippie nog wel van Rituals houden?
Dus nu zit ik met een cognitieve dissonantie. (Cognitieve dissonantie: ‘psychologische term voor de onaangename spanning die ontstaat bij het kennisnemen van feiten of opvattingen die strijdig zijn met een eigen overtuiging of mening, of bij gedrag dat strijdig is met de eigen overtuiging, waarden en normen.’)
Mag ik als onverbeterlijke, onbeschaamd zweverige, idealistische ouwe hippie nog wel van Rituals houden?
Vanmiddag liep ik een Rituals binnen, en ik vroeg aan de verkoopster of ze eigenlijk wel genoeg aan wereldverbetering doen. Zij vond van wel. Ze liet me de nieuwe babylijn zien, ‘Tiny Rituals’ en vertelde dat tien procent van de opbrengst gaat naar de kinderen in sloppenwijken in Mumbai. Ze gaf me een foldertje waarin stond dat de spulletjes 93% natuurlijk zijn en 30% biologisch.
Wat is nou 93% natuurlijk? Wat is 7% onnatuurlijke producten? Nou ja, het lijkt in elk geval wel eerlijk. Het leukste detail uit het krantenartikel was trouwens dat Cloosterman eens in een interview verteld had dat zijn vrouw nog niet alle producten van Rituals gebruikte en dat hem dat irriteerde.
Nou ja en het is natuurlijk ook vertederend dat hij als jongetje misdienaar was. En heel erg zielig dat hij op zijn negende zijn vader verloor. Bedacht ik.
Dus toen heb ik lekker weer een pot van die heerlijke bodycream gekocht.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
