Smeer jij het brood van je kinderen nog?
Lisette ontdekte dat je verse lunchpakketjes voor je kinderen op school kunt laten bezorgen. En ze vraagt zich af welk signaal je daarmee als ouder geeft…
Ik kwam een folder tegen van de Schoolbroodtrommel, die je in Hilversum en omstreken kunt bestellen voor je schoolgaande kinderen: kant en klaar gevulde lunchpakketjes die aan school worden afgeleverd. ‘Niet langer in de drukke ochtendspits óók nog broodtrommels vullen’, is de wervende tekst.
Handig. En vast lekker. Maar ik had er gemengde gevoelens bij.
Ik heb makkelijk praten natuurlijk, mijn kinderen zijn al jaren de deur uit en mijn kleinkinderen komen doorgaans niet op schooldagen bij mij logeren. Hoewel, soms wel zoals laatst, en toen stond ik inderdaad met een verhit hoofd aan het aanrecht: ‘Wat wil je in de trommel voor de eerste pauze? Alleen maar pasta, mag dat van mama? En voor de tweede pauze, vind je deze worst lekker, die heb ik speciaal voor jullie gekocht? Nee? Wat wil je dan?’ Met een nerveuze blik op de klok, want het ene kind stond al klaar, maar het andere was nog aan het treuzelen. Dus ik begrijp het spitsuurgevoel maar al te goed.
Het past in het immer uitdijende rijtje dingen die je kunt laten doen voor geld die je vroeger vanzelfsprekend zelf deed, gewoon omdat het moest en omdat het best leuk was: honden uitlaten, kleren kopen, gedichten schrijven, kinderpartijtjes organiseren, aan verjaardagen denken… Iemand anders heeft er nu een leuke baan aan, terwijl wij hard aan het werk zijn om het geld te verdienen dat we nodig hebben om al die dingen te betalen waarvoor we zelf geen tijd meer hebben.
Misschien voelen ze zelfs dat er geen zenuwen van pa of ma meereizen in de lunchpakketjes; de emotie is eruit
Is het een hellend vlak? Charles Eisenstein, een Amerikaanse beroemdheid op het gebied van nieuwe economie, zegt dat we alles wat vroeger gratis was tegenwoordig vermarkten, en dat het ons sociale leven uitholt. Er zijn steeds meer kinderen in Amerikaanse binnensteden, meldt hij, die ’s ochtends thuis geen ontbijt krijgen van hun moeder omdat die moeder op dat moment ontbijten staat te verkopen in het cafetaria op de hoek.
Dat zijn Amerikaanse toestanden natuurlijk en daar zijn we nog lang niet. Misschien zijn kinderen wel dol op die ultraverse gekochte boterhammen. Misschien voelen ze zelfs dat er geen zenuwen van pa of ma meereizen in de lunchpakketjes; de emotie is eruit. Maar dat bedoel ik juist. Wat voor signaal geef je je kinderen als je geen tijd meer hebt om zelf hun brood te smeren?
Ik zei al: ik heb gemengde gevoelens. Wat vind jij?
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
