Franska.nl

Ligt #metoo aan de opvoeding van onze zonen?

 

Ik hoor je al denken: ‘#metoo, is dat niet een beetje geweest? Daar hebben we het vorig jaar toch al zoveel over gehad? Moeten we daar de hele tijd op terugkomen?’ Ja.

 

Want tot het probleem is opgelost mogen we het niet vergeten. En ik maakte laatst zo’n bizarre avond mee dat ik het niet los kan laten. Ik schets het even voor je.
 
Een van mijn beste vriendinnen woont in Maastricht, en een andere vriendin en ik hadden besloten om haar een weekendje op te zoeken. We kwamen vrijdagavond rond een uur of negen aan. Hadden thuis alvast even geborreld, omgekleed, haren mooi gestyled, make-up op, leukste kleren uit de kast getrokken. Want ja, zo vaak zien we elkaar niet, dus we gingen all-out. We kwamen aan bij de bar, bestelden een cocktail, dansten mee met de heerlijke muziek; de avond begon goed. Het was fijn om weer een gezellige girls-night te hebben. Totdat vriendin A bij de billen gegrepen werd door een groep jongens achter haar. En nu denk je misschien: ach, dat gebeurt, dat is het uitgaansleven, kan je verwachten. Maar nee, daar ben ik het dus totaal niet mee eens. Hoezo krijgt een jongen zomaar het idee dat dat normaal is? Boos, dat waren we. Dus zei vriendin A er wat van. En wat ze ervoor terugkreeg: gelach, geschreeuw, typische mannenkleedkamerpraat.
 
Ons humeur was inmiddels behoorlijk ingezakt, dus gingen we naar buiten, weg van deze jongens. Weg van dat seksistische gedrag. Want waarom is het zo dat mannen denken dat het oké is om je zomaar bij de billen te grijpen? Zulk alfa-male gedrag, daar wil ik niks mee te maken hebben. Eenmaal buiten hadden we het erover. En toen gebeurde nog iets veel ergers. Het groepje jongens dat een paar meter verderop met elkaar stond te praten kwam onze kant op gelopen. En een van hen vroeg ons, terwijl hij ons bloedserieus in de ogen keek: ‘Do you want fuck?’ Onze reactie? We waren een paar seconden stil. Snapten deze opmerking totaal niet. Konden het niet plaatsen. Kenden wij elkaar? Hebben wij ooit een gesprek gehad? Nee. We keken elkaar aan en begonnen geschrokken een gesprek. Waarom hij dat vroeg? Wat hij hiermee wilde bereiken? Dacht hij serieus dat we gingen zeggen: ‘Ja, heel graag. Zullen we naar jouw huis of naar dat van mij?’ Reactie jongeman: ‘Wat, zijn jullie feministen of zo?’
 
Snap me niet verkeerd, dit is niet mijn standaard avond uit. Meestal gebeurt dit soort dingen niet. Maar na deze avond was het alsof alles waar we vorig jaar zoveel over gediscussieerd hebben met #metoo totaal niet meer speelde. En het eerste wat ik me afvraag: hoe zijn deze jongens opgevoed? Heeft hun moeder of vader ze nooit verteld dat ze vrouwen niet zomaar mogen aanraken? Dat ze vrouwen met respect moeten behandelen. Dat seks niet iets is wat je zomaar kan opdringen? Dat vrouwen achterna roepen respectloos en onnodig is? Ik kan er gewoon niet bij. Ik snap het niet. Hoe krijgen mannen de drang om dit soort dingen te zeggen en te doen?
 
Meisjes worden van jongs af aan gewaarschuwd om niet teveel te drinken, niet te korte rokjes aan te trekken, niet alleen over straat te lopen ‘s avonds, om zich niet te provocerend te gedragen, etc. etc. etc. Maar wat zeggen we tegen onze zonen? In plaats van meisjes weerbaar te maken en te waarschuwen, moeten we er niet voor zorgen dat we onze jongens leren wat wel of niet kan? Ter preventie van het daderschap? Misschien moeten we dit een standaard onderwerp maken tijdens seksuele voorlichting op school. Dat hierover gepraat wordt. Maar ik hoop ook zeker dat dit soort onderwerpen thuis wordt aangekaart.
 
Ik ben heel benieuwd. Heb jij een zoon waar je dit soort onderwerpen mee hebt besproken? Denk je dat we door #metoo kunnen veranderen met de manier waarop we ze opvoeden? Of vind je dat ik hier te ver ga en vind je dit gedrag normaal? Ik hoop dat we het gesprek kunnen blijven voeren totdat er verandering komt. Want ik denk dat we allemaal wel klaar zijn voor een omgeving waar mannen en vrouwen beiden met respect behandeld worden.
 
Ps: Ik wil met dit artikel niet zeggen dat vrouwen nooit de fout in gaan. Dat is een heel ander onderwerp. Ik spreek nu persoonlijk vanuit mijn eigen ervaring en deze kant van het verhaal.