Let’s go Dutch
Soms verbaas ik me over het commentaar dat mensen tegenwoordig op elkaar hebben.
En ook wel over mijn eigen commentaar. Ik hoor mezelf soms mopperen, terwijl ik dan van binnen eigenlijk al denk: waar maak je je druk om. Maar het wordt zo’n gewoonte, hè.
Andere mensen en situaties afzeiken. En als mijn gesprekspartner dan gaat beginnen, dan doe ik al gauw lekker mee.
En daarom heb ik mezelf een paar maanden geleden voorgenomen om dat dan niet langer dan vijf minuten per gesprek te doen. Effe los op de wereld is prima. Er is ook een hoop gezeik aan de gang, en dat willen we met zijn allen dan toch even kwijt.
Maar wat me daarbij opvalt is dat eigenlijk iedereen tegen oorlog is, maar dat alle oorlogen tóch gewoon doorgaan. Raar eigenlijk.
En iedereen is tegen milieuvervuiling en het om zeep helpen van de planeet en de mensheid, maar gewoon stoppen met vervuilen, lijkt ons maar niet te lukken. Is toch bizar, vind ik.
We vinden het schandalig dat mensen die gevlucht zijn uit een oorlog hier op straat moeten slapen, maar als ze naast ons kunnen worden opgevangen, gaan we protesteren.
We vinden dat onze kinderen recht hebben op een woning, maar gaan wel massaal scheiden en houden dan per gezin twee woningen bezet. Vinden het belachelijk dat sommige medicijnen niet worden vergoed, maar willen géén verhoging van de ziektekostenverzekering. We scheppen op verjaardagen op over de slimste manier van belastingontduiking, maar vinden wel dat er overal nieuwe wegen moeten worden aangelegd.
Maar waarvan dan?
En we vinden het belachelijk dat ouderen, in tijden van woningnood, in hun eentje een hele eengezinswoning bezet blijven houden, maar we sluiten wel alle bejaardenhuizen en vinden mantelzorgen te zwaar. Tsja, jongens …
En ga hieronder nou niet meteen weer tekeer, want ik bedoel echt niet dat U – als enige hier – al deze dingen hebt bedacht en toepast. Ik noem alleen maar wat voorbeelden die mij vaak verbazen, en waar ik me ook zelf soms schuldig aan maak. Maar als niemand het een keer benoemd, komen we nooit ergens, dus ik neem die taak dan wel even op me.
Haal eruit wat je herkent, en denk er eens over na. Dat doe ik ook af en toe, en meer hoeft niet.
En als ik dan toch bezig ben: ik stoor me ook mateloos aan de niet logische volgorde der onderwerpen op tv. Als je met het ene item iets aan me kwijt wilt, dan moet je dat niet met het volgend item al weer om zeep helpen. Want dan blijft het niet hangen.
Zo zat ik een tijd geleden te kijken naar Editie NL, en daar ging het over het feit dat onze taal verloedert. Een goed onderwerp als je je programma – waarschijnlijk heel bewust – in de tenaamstelling de term “NL” hebt meegegeven.
Het ging over de stelling dat we “gewoon Nederlands moesten blijven praten” met zijn allen. We wonen namelijk in Nederland, vond men bij EDITIE NL! Dus waarom moet alles in het Engels, tegenwoordig?
En ik herkende daar wel iets in. Want ik stoor me soms ook aan het feit dat ik steeds vaker in het Engels word benaderd.
O, my God, pleaseeeee, denk ik dan. Is het nou zo fucking moeilijk om mij in onze eigen taal aan te spreken? Het Nederlands is toch peanuts, als je je er even op toelegt? Get a life, loser, denk ik dan vaak.
En net nadat ik het dus helemaal eens zat te wezen met EDITIE NL startte het volgende “item” alweer.
En dat ging over een nieuwe “START UP” met “COFFEE FREE COFFEE”.
OMG … What happened there, guys?
Last van een “attention deficit disorder” of zo?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
