Laurette kan alles beter
Claudia en haar beste vriendin Celine zijn al vriendinnen sinds de brugklas. Maar die vriendschap kwam vorig jaar behoorlijk onder druk te staan.
‘Ik scroll door de foto’s op mijn telefoon. Opeens valt mijn blik op een paar kiekjes van vorig jaar. Met een glimlach zie ik de plaatjes van mijn dochter Jordan met haar diploma in haar handen. Maar ik schrik als ik verder kijk. Want dan zie ik wie er nog meer op de foto staan. Mijn beste vriendin Celine en haar dochter Laurette.
Celine en ik kennen elkaar al jaren. We kwamen als pubertjes bij elkaar in de brugklas en waren al snel onafscheidelijk. We gingen samen uit, hadden tegelijk verkering en gingen in dezelfde stad studeren. We waren natuurlijk getuige op elkaars huwelijk, kregen bijna tegelijk onze dochters en ik was de schouder waar Celine op uit kon huilen toen haar huwelijk op de klippen liep.
Onze meiden raakten ook wel bevriend met elkaar maar waren nooit zo close als Celine en ik. Ik zie ons nog lopen achter onze buggy’s. We konden het uren over de meisjes hebben zoals je als jonge moeder nu eenmaal doet. Toen de meisjes ouder werden gingen ze op zwemles, ballet en hockey. En toen begon het. Het vergelijken.
Steeds vaker merkte ik dat Celine haar dochter met de mijne vergeleek. Dat Laurette eerder haar zwemdiploma haalde, hoe mooi ze wel niet kon dansen en dat Laurette wel in de hockeyselectie speelde en mijn dochter niet. Eerst had ik het niet zo in de gaten. Maar toen onze dochters hun middelbareschooladviezen kregen, werd het overduidelijk.
In het begin haalde ik mijn schouders erover op. Zolang Jordan er geen last van had wilde ik er geen punt van maken. Want Celine en ik waren toch elkaars beste vriendinnen? Ze bedoelde er vast niks vervelends mee. Maar vorig jaar ging het mis.
Jordan kon nooit zo makkelijk leren. Ze is dyslectisch en heeft daarom moeite met school. Om het voor haar niet al te ingewikkeld te maken ging ze naar het vmbo waar ze heel goed begeleid werd. Apetrots was ik toen ze haar diploma haalde. Want ik had de afgelopen jaren gezien hoeveel moeite het haar had gekost. Na haar diploma-uitreiking had ik dan ook een groot feest georganiseerd om het te vieren. Natuurlijk waren Celine en Laurette erbij.
Op een gegeven moment liep ik met wat drankjes rond en stond ik achter hen te kijken naar een fotocollage die Jordans vriendinnen voor haar hadden gemaakt. Ik zag hoe Celine zich naar Laurette boog en hoorde haar smalend zeggen: ‘Dat zijn nou typisch van die ordinaire scootermeisjes, heel anders dan die bij jou op het gymnasium.’
Ik wist niet wat ik hoorde. En toen voelde ik een enorme woede in me opkomen. Ik tikte Celine op haar schouder en vroeg haar ijzig of ze even hardop wilde herhalen wat ze net tegen haar dochter had gezegd. Celine schrok en stamelde dat ze een grapje maakte. Want die vmbo-meisjes zitten toch allemaal op scooters?
Ik werd alleen maar bozer en zei dat ik er nu echt helemaal klaar mee was. Dat eeuwige vergelijken van onze meiden. Dat het ophemelen van Laurette in het bijzijn van mijn dochter me de neus uit kwam. En dat ik ook eigenlijk helemaal geen zin meer had in een vriendin die mij en mijn kind niet als haar gelijke zag.
Om ons heen werd het stil. Iedereen keek naar ons. Celine pakte haar dochter bij de arm en verliet zwijgend de feesttent. Dat is de laatste keer dat we elkaar hebben gesproken.
Eerlijk gezegd ben ik enorm opgelucht dat ze uit mijn vriendenkring verdwenen is. Nu hoef ik niet meer naar dat gewauwel over haar dochter te luisteren. Natuurlijk vind ik het jammer dat mijn vriendinnetje van vroeger er niet meer is. Maar dat Celine geen vriendin voor het leven is, is wel duidelijk.’
Door: Claudia
