Lastminute-mensen
Ligt het nou aan mij of zijn de jonkies van tegenwoordig veel meer lastminute ingesteld? Ik wil alles liefst een half jaar van tevoren weten.
Oké, dat is vaak onmogelijk, maar een week moet toch wel kunnen? Of twee dagen dan. Zou het een generatieding zijn? Want ik zie die jonkies niet verblikken of verblozen als ze om twee voor twaalf nog even snel iets moeten doen. Ik zie zelfs geen snel-snel-nerveus-achtige bewegingen. Ze gaan gewoon door en zijn nog op tijd klaar ook. Of het dan goed is en niet beter kan? Ja, dat is waarschijnlijk iets wat ík me afvraag, Zij niet. Klaar is klaar. Over, sluiten en doorrr.
Ik ben liever veel te vroeg klaar, zodat ik nog even kan checken of het echt goed is, of ik niets vergeten ben, iets desnoods even kan verbeteren of (deels) opnieuw kan doen. Of zelf ook weer afgekoeld ben (als er mensen komen eten bijvoorbeeld). Het ligt er natuurlijk ook maar aan waar het om gaat. En last but not least, dat ik ook een beetje van de voorpret kan genieten (als er een afspraak is om iets leuks te gaan doen of een vakantie bijvoorbeeld). En misschien ben ik zo ook opgevoed en opgeleid. M’n baas moest er ook altijd nog iets over kunnen zeggen. Dat is er wel ingestampt in m’n eerste baan.
Ik moest heel diep graven om te ontdekken of ik zelf nou vroeger ook zo was. Maar nee. Echt niet. Bijna niet dan. Alleen met koken. Daarmee begon ik vroeger meestal pas als de eters binnen waren. Met als gevolg dat het knap laat kon worden voor er iets op tafel stond. En ach, nachtbraken was toen ook geen probleem. De volgende ochtend was je weer zo fris als een hoentje. Kom daar na je vijfenveertigste nog maar eens om… Het begint met een halve dag hersteltijd en loopt op tot drie dagen als ik oudere vrienden moet geloven. Oeps. Ja, dan leer je wel plannen. Komt bij die jonkies waarschijnlijk ook ooit nog wel goed. Ff wachten…
Maar nu wil ik dan verdorie nog aan toe eindelijk weleens weten wat m’n vriendinnen (en dat zijn echt geen jonkies) en ik nou op onze lummeldag van zes juni gaan doen. Daar is ook nog geen ei over gelegd. Het hele begrip lummelen past zeker niet bij het begrip plannen. Zou ook nog eens kunnen. Het is ook ooit per ongeluk ontstaan, die jaarlijkse lummeldag. Toen we veel jonger waren natuurlijk. Ach laat ook maar, ik wacht gewoon tot vijf juni ’s avonds. Of zes juni ’s ochtends. We zien wel.
Door: Franska
