Franska.nl

Krijsen aan Zee

Ken je het, de enorme behoefte om het soms even te willen uitschreeuwen? Dat je iets hoort, leest, ziet, ruikt, proeft, voelt of meemaakt, en ineens is het er.

Maar ja… schreeuwen is op dit moment niet zo handig, geloof ik. Je zou er aerosolen mee kunnen verspreiden, en anderen dan besmetten met een virus. Dus dan bijt je maar weer op je tanden.

 

Iets wat voor tandartsen trouwens wel fijn is om de opgelopen financiële schade van de lockdown straks mee in te lopen. Of je neemt een kop koffie. Iets wat de bloedruk nog verder omhoog helpt en de cardiologen dan weer hoopvol stemt. Of je pakt een borrel, natuurlijk. En da’s dan weer lollig voor televisiemakers die programma’s over verslavingen maken. Zoals (bijvoorbeeld) doctor Phil. Ik vind zijn “show” (alleen het woord al) meestal meer een reclameblok voor hemzelf en de deskundigen die hij aanraadt, en ik verdenk soms zelfs de mensen die geholpen worden ervan acteurs te zijn. Want je helpt met een camera natuurlijk niemand van verslavingen, gewoontes of angsten af. Of het moet om camera-angst gaan, natuurlijk. Dan wil exposure nog weleens helpen. Maar verder zitten dat soort zaken natuurlijk veel dieper dan op zoomlensniveau, en denk ik niet dat het uitschreeuwen in het openbaar nog gaat helpen.

 

Kijk maar naar Edvard Munch. Een gevierd kunstschilder die als de dood was voor van alles en nog wat. Bang dat hij “gek” zou worden (want dat zat in zijn familie). Bang dat hij als kunstenaar niet erkend zou worden (wat natuurlijk met de meeste kunstenaars gebeurt). En daarom schilderde hij ‘De schreeuw’. Wel een prima oplossing om iets uit te kunnen schreeuwen zonder dat de buren meteen 112 bellen. Maar ja… ik kan niet schilderen. Dus die oplossing gaat voor mij ook al niet op.

 

En tóch moet ik iets doen met die behoefte tot brullen, vind ik. Anders word ik gek. Iets wat Munch trouwens in zijn beroemde werk schijnt te hebben gekrabbeld. Eindelijk was het mysterie van de tekst in de hoek van zijn beroemde schreeuw opgelost, las ik in de krant. ‘Kan alleen door een gek geschilderd zijn’, stond er piepklein geschreven. En nu blijkt dat hij dat er zelf heeft neergezet!  

 

Hmmm… geluidloos krijsen helpt dus ook niet tegen gek worden van jezelf.

 

Nou, dan maar chips, dacht ik toen. Het is elke keer hetzelfde, maar dát helpt mij dus wel. Hoewel ik daarna op de weegschaal weer enorm de neiging tot schreeuwen krijg, en het dus eigenlijk meteen weer een vicieuze cirkel wordt. Zeker toen ik ook nog las dat er een chips-tekort dreigt bij autofabrikanten. Wat??? Toen ging ik echt even op tilt. Geen seconde dacht ik aan halfgeleidersectoren, processors en geheugenchips, nee ik schoot meteen in blinde paniek bij het lezen van de kop over een chips-tekort.  

 

En toen vond ik dat ik écht iets moest gaan doen. Ik zocht dus op internet naar schreeuwen, en dat kon! Gezamenlijk krijsen aan zee bleek te bestaan. Kijk hier het filmpje en doe er je voordeel mee. Geniet, lach, doe mee, of weet ik veel wat, alleen had ik er dus zelf heel weinig aan. Ik heb wel effe gelachen, maar besloot daarna toch maar dat ik het niet ging doen.

 

Ik weet namelijk hoe de zee werkt! Zij zeggen hun frustraties naar zee te schreeuwen, en die neemt ze dan mee. Maar ehhh… dat komt dan toch allemaal ook weer terug? Word ik daarna dan overspoeld met de frustraties van al die anderen ook nog? Dat ga ik echt niet gokken hoor!

 

Ik ga dus maar weer chips hamsteren! Dat lijkt me veel verstandiger. En daarmee een tekort voor mezelf voorkomen. En ik laat me (hier thuis) dan in stilte wel even gaan.

 

Doe je mee? … Aaaaaaaarrrrrgggggghhhhh!!!!

 

Lekker, hè?