Kon ik hem maar weer vertrouwen
Vorig weekend was Joanne vijftien jaar samen met haar vriend Vincent, maar erg veel reden voor een feestje was er niet…
‘Het is al donker als ik de voordeur open hoor gaan. Ik hoor gerommel in de gang en dan komt Vincent hijgend binnen. Hij heeft samen met zijn loopgroep getraind in de duinen. Zwijgend legt hij zijn telefoon op tafel en loopt naar boven om te gaan douchen.
Op zich niks bijzonders. Een ritueel dat zich al jaren twee keer per week herhaalt en dat ik altijd doodnormaal vond.
Ik leerde Vincent vijftien jaar geleden kennen. Liefde op het eerste gezicht en na al die jaren kreeg ik nog steeds vlinders in mijn buik als ik hem zag. Ik was er altijd trots op dat we na al die jaren nog steeds samen waren. Om ons heen gingen zoveel bevriende stellen uit elkaar. Teleurgesteld in hun leven en in elkaar. Dat zou ons niet overkomen. Maar nu weet ik wel beter.
Hoewel Vincent en ik ook het nodige hebben meegemaakt wisten we elkaar altijd wel weer te vinden. We probeerden altijd redelijk tegen elkaar te zijn en het gesprek open te houden. Zeker toen we een groot conflict met zijn zus hadden was dat best lastig omdat Vincent tussen twee vuren kwam te zitten. Maar hij koos onvoorwaardelijk voor mij en dat gaf me het gevoel dat wij samen de hele wereld aankonden.
Ik ben verpleegkundige en vanwege de corona-epidemie was ik veel in het ziekenhuis. Vincent werkte vanuit huis en kon zo ook een oogje in het zeil houden of onze jongens hun schoolwerk wel deden. Op zich hadden we het zo goed geregeld, dacht ik. Maar Vincent werd kribbig naar me, vond dat ik veel te weinig tijd voor hem had. En als hij me in bed aanraakte lag ik meestal al ongeïnteresseerd te slapen.
Ik was doodop. Niet alleen fysiek maar ook mentaal voelde ik me gesloopt na al die ellende die ik op m’n werk zag. We hadden er steeds vaker ruzie om en ik voelde me erg onbegrepen. Tot Vincent me op een avond vertelde dat hij was vreemdgegaan. Het was maar een keer gebeurd, zei hij en hij had er ongelofelijk veel spijt van. Daarom wilde hij het mij meteen vertellen. Het was een vrouw uit zijn loopgroep, het stelde niets voor. En het zou ook nooit meer gebeuren, dat moest ik geloven.
Ik was er kapot van. Mijn vriend, die ik al die jaren blind kon vertrouwen, had me belazerd terwijl ik zo hard aan het werk was. Maar ik wilde ook niet zomaar de handdoek in de ring gooien. We waren al zo lang bij elkaar, we hebben kinderen en een heel leven opgebouwd samen.
Vincent was erg opgelucht toen hij mij verteld had wat er was gebeurd, helemaal toen ik hem zei dat ik onze relatie nog wel een kans wilde geven. Maar sinds ik weet wat hij heeft gedaan ben ik al mijn vertrouwen in hem kwijt. Ik voel me zo vernederd en schaam me voor zijn gedrag. Eigenlijk ben ik nog steeds woedend op hem. Omdat hij mijn gevoel van veiligheid finaal kapot heeft gemaakt. Mijn relatie met hem, het gezin dat we samen vormen was mijn baken. Maar door zijn actie is dat gevoel volledig verdwenen.
Inmiddels is het drie maanden geleden en Vincent vindt dat ik er nu zo langzamerhand wel overheen moet zijn. We kunnen het nu toch wel weer leuk hebben met elkaar? Hij heeft toch gezegd dat het hem enorm spijt? We hebben er toch al zo veel en zo vaak over gepraat, dan toonde hij toch begrip voor mijn frustratie?
Vorig weekend waren we vijftien jaar samen. Maar ik voelde geen blijdschap over deze mijlpaal. Want het lukt me maar niet om te doen alsof er niets gebeurd is. Ik ben nog steeds zo verdrietig en in de war. En iedere keer dat hij ’s avonds gaat hardlopen ben ik bang dat hij toch weer naar haar gaat. Ik weet dat ik het los moet laten om mijn relatie met Vincent nog een kans te geven, maar ik weet echt niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.’
Door: Joanne
