Franska.nl

Licht aan het einde van de tunnel

 

Gisteren was het Moederdag. Een dag waar ik elk jaar al van geniet, maar dit jaar nog een beetje extra.

Weet je waarom? Omdat de scholen weer open gaan. Omdat we volop in het licht aan het einde van de tunnel staan. Een tunnel waar vanaf midden maart geen einde aan leek te komen. Een tunnel vol angst, onzekerheid en frustratie. Maar we zijn er doorheen en stappen voorzichtig over de drempel, een nieuwe fase in.

 

Hema haakte daar gisteren geniaal op in, met een afbeelding van de tekst: ‘Lieve mama, morgen gaan we weer naar school!’ en daaronder: ‘het állermooiste cadeau dat je je moeder kunt geven.’
Ik moest er in ieder geval hard om lachen. Een feest van herkenning. We hebben het maar weer mooi geflikt, al die weken thuiszitten én thuiswerken én thuis lesgeven en huiswerk maken. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten, dat ik tot 02.00 uur ‘s nachts nog achter m’n laptop zat voor mijn eigen werk, dat ik de kinderen wel achter het behang kon plakken, dat ik mijn man echt even niet meer kon luchten of zien en dat ik boos, bang en verdrietig was. En daarom ben ik zó blij dat alles vanaf vandaag weer een klein beetje normaler wordt. Het nieuwe normaal.

 

Tegelijkertijd vind ik het ook wel spannend. Die kleuters bij de deur afgeven zonder warm onthaal van de juf. Vooraf thuis uitgebreid hun handen laten wassen, bekers en trommels in hun rugzakjes die ze zelf open kunnen maken en dan maar hopen dat er niemand gaat huilen of niet mee naar binnen wil. De afgelopen weken thuis waren ook zo waardevol. We hebben ons met z’n allen een slag in de rondte geknutseld (lang leve Pinterest), gekookt en gebakken, de oudste leerde de jongste lezen, we kampeerden in de woonkamer, leerden rolschaatsen en skeeleren, fietsten na het eten nog naar zee en zagen allemaal hoe baby Madelief haar eerste stapjes zette.

 

En daarom knuffelde ik ze gisteren op Moederdag nog een beetje meer en ietsjes langer. Er komt een einde aan deze gekke, slopende, doch waardevolle periode.
Mijn kinderen zijn ingedeeld in de tweede groep schoolgangers, en zijn vandaag dus nog een extra dagje thuis. En dus maken we er vandaag nog voor de laatste keer een feestje van. De ‘coronavakantie’ zoals mijn kinderen het gekscherend noemden is bijna voorbij. De schooltasjes staan al klaar en de champagne (waar ik in alle rust – zonder kids – in een warm bad, met gezichtsmasker op, van ga genieten) staat koud. Lieve juffen, tot morgen!!