Karin Bloemen doet nog een keer haar verhaal
Als je haar ziet moet je al lachen. Karin Bloemen staat al jaren aan de top van de kleinkunstwereld. Opmerkelijk voor iemand wiens jeugd gruwelijk gekleurd is door incest en mishandeling.
Over haar bizarre jeugd heeft Karin vaker gesproken. De incest, de mishandeling, het verlies van haar zus en haar twee kinderen. Hoeveel ellende kan een mens in hebben in het leven? En steeds kreeg Karin weer die vraag: maar hoe zat het nu allemaal echt?
Om daar dan maar voor eens en voor altijd vanaf te zijn heeft ze een boek geschreven, ‘Mijn Ware Verhaal’, waarin ze tot in detail beschrijft wat haar, haar moeder en zusjes is overkomen. En het is werkelijk te bizar voor woorden.
Daarover zegt ze: ‘Het is net alsof je je moet verdedigen als slachtoffer van misbruik. Daarom moet ik wel tot in detail vertellen wat er allemaal gebeurd is. Ik wil dat mensen oprecht snappen dat je niet tegen misbruikslachtoffers kunt zeggen: wat heb je zélf gedaan?’
Wat mij vooral raakt is het feit dat heel veel mensen van het misbruik en de mishandeling geweten moeten hebben. Maar wegkeken. Deden alsof het er niet was. Alsof het hen niet aanging. Beangstigend om te lezen dat Karin en haar zusjes jaren eerder gered hadden kunnen worden van dit monster. Maar er was werkelijk niemand die ingreep.
Op haar vijftiende besluit Karin dat het genoeg is geweest. Het misbruik, de mishandeling, de vernedering en vooral de angst. Ze kan er niet meer tegen. Als ze op een middag in de buurt van Schagen aan een meertje zit wil ze niet meer verder leven. Op het moment dat ze het water inloopt realiseert ze zich: ‘Ik heb récht op geluk, ik heb récht op een leuk leven.’
Vanaf dat moment is ze eindelijk sterk genoeg om zich tegen haar stiefvader te keren. Ze licht haar moeder in, die haar stiefvader meteen het huis uit zet. Ze start samen met haar zusjes een strafzaak tegen hem en er volgt uiteindelijk een veroordeling door de rechter.
Die uitspraak was zo belangrijk voor Karin en haar zusjes. De rechter bepaalde dat hun stiefvader schuldig was. Het lag dus niet aan hen. Zij deden dus niks verkeerd. En dat is precies de reden dat Karin haar boek heeft geschreven. Om tegen al die slachtoffers van incest te zeggen dat het niet hun schuld is.
Karin voelt het als haar plicht om hen dat te laten weten. Zodat een slachtoffer zich nooit meer hoeft te verdedigen waarom het hem of haar is overkomen. Want iedereen heeft recht op geluk, recht op een leuk leven.
Wil je het boek van Karin lezen, ‘klik dan hier’
Bron: De Volkskrant, Linda Magazine
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
