Kan iemand zich druk gaan maken over deze kinderen?
Ze hebben hun ouders al wekenlang niet gezien en snappen maar niet waarom.
Bij de persconferentie van vorige week dinsdag zat ze een uur voor de televisie te wachten op het moment dat onze minister-president hier iets over ging zeggen, want ze wil haar kind zo graag weer zien. Maar er werd met geen woord over haar onderwerp gerept. Daarom schreef ze een brief aan de redactie van Jinek. Daar zat ze afgelopen woensdag. ‘Want iemand moet zich druk gaan maken over de duizenden kinderen die in een instelling, woongroep of gezinshuis zitten en hun ouders van de ene op de andere dag niet meer zagen en maar niet snappen waarom dat zo is.’
Hanneke Titulaer is moeder van Storm van twaalf. Ze heeft haar mannetje al zeven weken niet gezien. Kreeg op een gegeven moment een telefoontje dat ze hem weliswaar op kon halen maar dat de deur dicht zou gaan voor alle bezoek, dus ook voor ouders. Alleen was ophalen geen optie. Storm is klassiek autistisch, verstandelijk beperkt, epileptisch en ook nog eens drager van een zeldzame stofwisselingsziekte. Al met al is hij enorm gebaat bij structuur. Hem naar zijn ouderlijk huis halen, een huis waar hij niet eens ooit eerder is geweest, zou zo stressvol zijn dat hij beter af is in de instelling waar hij woont. Dus gingen ze videobellen. Alleen is Storms spanningsboog zo klein dat Hanneke zijn aandacht hooguit dertig seconden vast kon houden. En dan nog alleen tijdens de eerste telefoontjes. Toen was het klaar. Storm praat niet, dus kan ook niet zeggen wat hem dwarszit. Maar dat hij zich druk maakt ziet Hanneke aan de tics die Storm ontwikkeld heeft. Als er onrust komt krijgt hij die. Storm is verdrietig, boos en is gaan gillen. En Hannekes grootste zorg is dat ze niet weet hoe ze hem straks, als ze weer bij hem mag, zal aantreffen. Daarvan raakt ze bij voorbaat in paniek.
Annestaas van Gennip is moeder van Rosa van zeventien. Zij heeft haar meisje, dat meervoudig gehandicapt is, op 7 maart voor het laatst vastgehouden. Hun communicatie is onder normale omstandigheden non-verbaal en heel fysiek, en videobellen is natuurlijk toch heel iets anders dan normaal. In het begin vond Rosa het nog wel leuk, maar nu snapt ze het niet meer. ‘Want Rosa is natuurlijk niet gek en supersensitief. We krijgen haar niet meer gefopt nu met dat videobellen.’ Van het open en blije kind dat Rosa was, is niet meer veel over. Rosa is afwezig nu. Want ze vraagt zich af waar mamma blijft en kan niet dealen met de afstand die er is. Er kan zelfs geen glimlach meer af.
Dus kan iemand zich het lot aantrekken van de duizenden kinderen in instellingen, woongroepen of gezinshuizen die hun ouders al wekenlang niet meer hebben gezien en maar niet snappen waarom?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
