Joehoe, ik vertrek!
Van het ene op het andere moment wil ik mijn huis verkopen en een heel nieuw leven beginnen…
Ja hoor, daar ga ik, van de ene op de andere minuut sla ik helemaal op hol!
Boodschappen doen in Friesland. Met een vriendin. In een dorp dat we nog niet kennen. Akkrum. En daar staat het, te koop, type notabelenwoning uit Swiebertje, om een idee te geven. Wow, wat een huis! En wat een mooi dorp! Ik zie het meteen voor me. Waarom zou ik voortaan geen mooie stukjes kunnen tikken uitkijkend op een rustgevend dorpsplein? Hoe lekker is dat?
Meteen door naar funda.nl blijkt het helemaal te mooi om waar te zijn: als ik mijn bovenhuis in Amsterdam verkoop, heb ik nauwelijks een hypotheek nodig. Eenzaam daar in het hoge noorden? Nou, met drie keer zoveel ruimte als ik nu heb, zou ik genoeg aanloop hebben met de B&B die ik toch ook al jaren wil. De adrenaline pompt inmiddels door mijn lijf. Voor ik het weet is het twee uur later en ben ik twintig te koop staande en zeer betaalbare huizen verder. In dorpjes waarvan ik van het bestaan niet wist. Mijn vriendin doet op haar eigen iPad vrolijk mee.
Alsof de koop al gesloten is, zie ik mijn leven hier in het hoge noorden voor me
Onrustig ga ik naar bed. Alsof de koop al gesloten is, zie ik met mijn ogen dicht mijn dagelijks leven hier in het hoge noorden voor me. Lange wandelingen met mijn hond langs het water en door de weilanden. Door weer en wind. In de winter schaatsen. Waarom doe ik dat eigenlijk nooit meer? O ja, omdat ik als zzp’er geen been of iets anders wil breken. Mijn studerende kind. Waarom was ik ook alweer zo blij dat ze niet naar Groningen is gegaan? O ja, omdat dat zo ver weg is. Wie ken ik hier eigenlijk? Niemand. Begin het een beetje benauwd te krijgen. En dat huis heeft trouwens geen tuin, bedenk ik ineens. Ga je buiten wonen, heb je nog geen gras om te maaien. Maar dat andere huis dan, dat lag wel prachtig aan het water…
De volgende ochtend ben ik weer wakker. En helder. Nu ik er een nachtje over geslapen heb, vind ik het ineens helemaal geen plan meer. Laat staan een goed plan. Best beetje griezelig vind ik mezelf soms wel, want gisteravond wist ik het toch écht zeker. En leek het mijn verstandigste beslissing ooit te gaan worden. Net als vorige maand, toen ik op stel en sprong naar Rotterdam wilde tijdens een tripje down memory lane. ‘O, dan gaan we iets kraken, een bedrijfspand of zo’, zei mijn vriendin toen, ‘dat heeft me altijd zo leuk geleken.’
Nee, gelukkig houdt zij mij altijd wel met beide benen op de grond, heb je wat aan, zo’n vriendin…
Door: Redactie Franska.nl
